سخنان موسوی لاری که حجت‌الاسلام ناطق نوری و علی لاریجانی را از ائتلاف اصلاحات و اعتدال جدای کرد [1]و آنان را رقیب جریان متبوع خود معرفی کرد، فصل جدیدی از صف‌بندی‌های سیاسی را رقم زده است. فصلی که کم کم شاهد شکل‌گیری جریان سومی با پرچم اعتدالیون از سوی دولتی‌ها هستیم، جریانی که احتمال می‌رود اصلاح‌طلبان عاقل را به سوی خود جذب کند.

این انحصارطلبی در جریان اصلاحات سبب شد تا اعتدالیون پای خود را از جلسات شورای سیاستگذاری اصلاحات که به ریاست محمدرضا عارف برای اهداف انتخاباتی به تازگی تشکیل شده کنار بکشد. 

اعتدالیون یک نظریه اجماعی دارند و بر اساس آن سعی دارند نیروهای مختلفی از جناح‌ها و گروهای سیاسی را تجمیع کنند اما شریک انتخاباتی‌شان در سال 92 حالا شراکت اعتدالیون با دیگر گروه‌های سیاسی را برنمی تابد و همین موضوع فصل جدایی اصلاحات از اعتدال را رقم زده است.[2]

چندی پیش روزنامه آرمان که تابلو رسانه‌ای کارگزاران است از این رویکرد اصلاحات گلایه کرد و به این جریان سیاسی توصیه کرد    :  «همراه شدن با حامیان دولت حاشیه امنی برای اصلاحات پدید خواهد آورد یعنی بایدونبایدهای هر مقطع از سوی همراهان اعتدالی گوشزد خواهد شد و آن‌ها پشتیبان خوبی در تصمیم‌گیری‌ها خواهند داشت. همراه شدن با حامیان دولت هم آینده خوبی برای جریان اصلاحات رقم خواهد زد و آن‌ها را درگیر چالش‌های سیاسی در مجلس نخواهد کرد بدین معنا که با حضور مشترک اعتدالیون و اصلاح‌طلبان در بهارستان لوایح دولتی بدون غرض‌ورزی‌های جناحی بررسی خواهد شد و رزومه موفقی از اصلاحات ثبت می‌شود. به‌هرحال پیوند اصلاحات و اعتدال نتایج مثبتی خواهد داشت و 24 خرداد 92 در 7 اسفند 94 تکرار و کام ملت شیرین می‌شود.»[3]

اما این روند به مرحله جدی‌تری رسیده است. روزنامه خانوادگی هاشمی اینک از نهایی شدن جدایی حزب عدالت و توسعه که نزدیکترین حزب به دولت یازدهم است و برخی از اعضای دولت در آن نقش کلیدی دارند از اصلاح‌طلبان خبر می‌دهد و به اصلاح‌طلبان این هشدار را می‌دهد که «‌ انحصارطلبی در فرایندهای سیاسی نتیجه خوبی ندارد و در نهایت به انزوا کشیده می‌َشود.»[4]

غلامعلی دهقان سخنگوی حزب اعتدال و توسعه اخیرا به روزنامه آرمان درباره احتمال ائتلاف میان اعتدالیون و اصلاح‌طلبان با اشاره به اظهارات اخیر موسوی لاری درباره رقابت با گروه‌های مختلف گفت: «آقای لاری اخیرا اعلام کرده‌اند با طیف لاریجانی رقابت می‌کنم نه شراکت. این در حالی است که ما اعتدالیون معتقدیم باید با طیف آقای لاریجانی به‌جای رقابت شراکت کنیم. به همین دلیل تصمیم گرفتیم که ضمن ستایش حسن‌ظن دوستان شورای هماهنگی و شورای راهبردی اصلاح‌طلبان رسما در ستاد انتخاباتی دوستان اصلاح‌طلب حضور نداشته باشیم.[5]»

اعتدالیون حتی به طیف مستقل‌ نیز نگاه شراکتی دارد و سعی دارد که برخی از نامزدهای مستقل مجلس که شانس و اعتباری برای رسیدن به صندلی‌های سبز مجلس دارند را با خود همراه کند.

جریان اصلاحات و اعتدال حالا مانند دو کشتی‌گیری در یک رقابت سنگین به هم گره خورده‌اند و هر کدام سعی دارند یکدیگر را مغلوب و مجبور به اطاعت کند. اصلاح‌طلبان همواره از بدنه اجتماعی خود به عنوان ابزاری برای مطالبه‌‌گری سیاسی دولت و اعتدالیون بهره‌ برده‌اند و حال اعتدالیون که وزن سیاسی خود را برتر از اصلاحات می‌بییند دیگر نمی‌خواهند که زیرپرچم این جریان سیاسی فعالیت کنند. می‌توان گفت که یکی از علل شرکت نکردن حزب اعتدال و توسعه در شورای سیاستگذاری اصلاحات نیز همین موضوع بوده است.

مسئله پرچمداری ائتلاف اینک به عنوان یک اختلاف اساسی میان اصلاحات و اعتدالیون بوجود آمده است. با توجه به اینکه عارف نیز به عنوان رئیس شورای سیاستگذاری اصلاحات انتخاب شده این انشقاق سیاسی تشدید شده است،‌ چراکه محمدرضا عارف و حسن روحانی به عنوان دو نامزد انتخاباتی در سال 92 رقیب هم بودند و هنوز این حس رقابت در میان آنان وجود دارد. حمایت اعتدالیون و کارگزاران از سرلیستی ناطق نوری و علی لاریجانی که به عنوان رئیس مجلس آینده شانس بالایی دارند در مقابل عارف به این اختلافات دامن زده است. همچنین اصلاح‌طلبان سعی دارند صندلی‌های بیشتری را در مجلس شورای اسلامی دهم از آن خود کنند تا بتوانند ابزار بیشتری برای مطالبه‌گری از دولت به دست بیاورند و بیشتر دولت را وامدار خود سازند. انحصارطلبی اصلاحات نیز با ذات نظریه اجماعی اعتدالیون نیز سازوگار نیست و همه این موارد سبب شده تا کم کم انشقاق سیاسی به جدایی اصلاحات و اعتدالیون گرایش یابد که هر این فاصله بیشتر می‌شود.