|
کلارآباد دات کام 
|
در این هیچ شکی نیست که اسطوره ای همچون ابوالفضل عباس(علیه السلام) را با ترسیم چهره ای که مشخص نبود در ادامه ی مسیر هنری خویش به کجا خواهد رفت ، اشتباهی محض است. همه و همه ، دغدغه یی بجا و معقول را در اذهان عموم دامن میزد که واکنش های متفاوتی را نیز به دنبال داشت اما ... مهران موزونی/ پایگاه 598:
سخن اول در سیر تاریخ بشر ، بسیار بوده اند کسانی که جان خود را به طرفه العینی فدای آرمانهای خویش کرده اند. و این حقیقت ، لزوما در دایره ملت و یا آیین خاصی نمی گنجد. تاریخ نمونه های فراوانی از جانفشانی برای خاک وطن ، حفظ دین و یا کشته شدن برای زنده ماندن دیگران را در خود ثبت و ضبط کرده است. اما براستی چرا و به چه علت ، شهادت عباس ابن علی ابن ابیطالب (ع) نه فقط ملت ما و نه تنها امت اسلامی را ، بلکه پیکره وجدان تاریخ چهارده قرن گذشته را به دریغ و درد واداشته است؟ پاسخ به این سوال را هیچ ملتی در دنیا نداند ، ما ایرانیان از زمانی که شیرمادر را با نام و یاد ابالفضل(ع) مینوشیم به خوبی میدانیم و پای منابر وعظ و خطابه ی روحانیون معزز شیعه ، سالی صدبار مرور کرده و به گوش جان می سپاریم که : عباس ، عباس شد چون خون خدا را پاس می داشت. عباس ، عباس شد چون خیمه ی خون خدا را پاس می داشت. عباس ، عباس شد چون غیور خیمه حسین بود. عباس اگر عباس شد ، علمدار و حامی حسین بود. عباس .... سخن دوم تصمیم به پیاده سازی نقش و چهره حضرت عباس(ع) در مختارنامه ، نه از روی خرد ، که عین بی درایتی بود. در این هیچ شکی نیست که اسطوره ای همچون عباس را با ترسیم چهره ای که مشخص نبود در ادامه ی مسیر هنری خویش به کجا خواهد رفت ، اشتباهی محض است. اینکه آیا نقش ایفاء شده توانسته است عباس آسمانی را در اوج نگه دارد یا خیر؟ همه و همه ، دغدغه یی بجا و معقول را در اذهان عموم دامن میزد که واکنش های متفاوتی را نیز به دنبال داشت. یادمان باشد آن جنبه ی زور و قوت بازوی الهی امیرالمومنین(ع) که پارادایم های غرورانگیر پهلوانی را در ذهن شیعه رقم زده است ، تنها بدیل اش در حافظه ی تاریخی همه ی ما ، کسی نیست جز حضرت عباس (ع). فلذا کمترین دغدغه ی مخالفین نمایش چهره ی عباس(ع) این میتواند باشد که «سطح نمایش مبارزات تن به تن در سینما و تلویزیون ایران» ، بسیار پایین تر از آنست که بتواند کندن در خیبر(بطور مثال) را آنگونه که اتفاق افتاده نشان دهد. ایضا ، مبارزه اسطوره ای عباس ابن علی در شریعه فرات و حمل مشک آب را. کورت فویشلر نویسنده ی کتاب «امام حسین وایران» که غیر سمپاتیک ترین شرح کربلا را در کتاب خویش آورده است ، فاجعه شهادت حضرت عباس را « بزرگترین تراژدی تاریخ » میداند. سوال این است که آیا بهترین کلاس کارگردانی سینما و تلویزیون ایران نیز ظرفیت و توان پیاده سازی بزرگترین تراژدی تاریخ را دارد؟ عباس برای ما ایرانیان ، مظهر سه چیز است : وفا ، مردانگی و قدرت. که به تصویر کشیدن دو عنصر اول و دوم در سینما و تلویزیون ما کار سختی نیست. اما خودمان را گول نزنیم که نشان دادن قدرت بدنی و جنگاوری علی گونه ی پسر ام البنین ، بی مدد تکنیک ناب سینمای رده اول جهان میسر نیست. امری که در یکی از جدید ترین و بهترین آثار سینمایی کشور (ملک سلیمان) همچنان ضعف آن آشکار و اظهر من الشمس است. لذا شکست هیمنه و قدرت تاریخی ابالفضل(ع) در اذهان عموم خیلی دور از تصور نبود در این سریال. هرچند که اکنون اتفاق تلخ دیگری افتاده است : کاوه فتوحی برای رعایت حرمت حضرت عباس(ع) ماههاست (بلکه بیشتر) که با زدن عینک آفتابی در محافل ظاهر میشود و قرار بر این بوده که چهره اش تا زمان پخش نقشی که ایفا کرده است آفتابی نشود. با توجه به اینکه افکار عمومی به حد لزوم ، برای دیدن جمال این جوان رعنا ، تحریک و کنجکاو شده وهمگان منتظر این بودند که سلیقه کارگردان را در انتخاب چهره وی ببینند. اکنون پس از ختم قضیه و قرار بر حذف چهره آقای فتوحی ، این سوال مطرح است که آیا کاوه باز هم موظف به پوشاندن چشمهای خویش است؟ آیا به محض کشف عمومی چهره این جوان ، روزنامه ها و مجلات زرد ، برای عطش و کنجکاوی خوانندگان خویش هم که شده سراغ او نخواهند رفت؟ که اگر این اتفاق بیفتد ، بنوعی همان چیزی که برخی آقایان نگرانش بودند رخ نخواهد داد؟ و چهره ی آقای فتوحی به عنوان حضرت عباس در ذهن بخشی از مردم نقش نخواهد بست؟ آیا اصولا کسی حق دارد از این به بعد ، حق کشف چهره را از این جوان مظلوم بگیرد؟ اینها همه سوالاتی است که مطمئنا سیمافیلم برای تصمیم خودسرانه یی ( نمایش چهره حضرت عباس)که مشخص نیست چه زمانی آن را گرفته اند ، جوابی نخواهد داشت. و اما سخن سوم بین کسانی که در این چند هفته اخیر ، پیگیر عدم پخش چهره کاوه فتوحی به عنوان نقش عباس ابن علی بودند. اعتراض برخی از مراجع عظام نیز به گوش رسید. بین حضرات محترم ، هستند کسانی که گاه به شدیدترین لحن نسبت به احتمال پخش چهره ی حضرت عباس(ع) واکنش نشان دادند. حال سوالاتی از بزرگان قوم مطرح است. که البته روی سخن با عده ای خاص از این بزرگواران است : حضرت آقا ! بزرگوار! شما برای نشان دادن چهره عباس (ع) اینگونه برآشفته میشوید؟ آفرین بر غیرت علوی تان. اما آیا فراموش کرده اید که عباس برای چه عباس شد؟ سخن اول را در این مطلب مرور بفرمایید لطفا. عاشورای سال گذشته و سکوت خود را فراموش کرده اید؟ سال گذشته خیمه حسین را آتش زدند و شما ساکت بودید و دم برنیاوردید. اکنون فریاد واعباسا سر میدهید؟ [ دوشنبه 89/9/15 ] [ 7:39 صبح ] [ م.ص ]
[ نظر ]
|
درباره وبلاگ  ) ) 
امکانات وب  بازدید امروز: 557 بازدید دیروز: 588 کل بازدیدها: 4450632 |
