ایشان حتی اجازه ورود قذافی به ایران را ندادند و هر دفعه که در این‌باره درخواستی از سوی دولت لیبی مطرح می‌شد، امام(ره) می‌گفتند که باید قذافی اول مسئله امام موسی صدر را حل کند و ایشان را آزاد کند.

وی همچنین درباره تعلق خاطر امام موسی صدر به ایران با نقل خاطره‌ای گفت:یک روز به پدر گفتم که «می‌شود در ایران زندگی کنیم» که در جواب گفتند: «هر وقت کارم در لبنان تمام شد، به ایران می‌رویم و آنجا می‌مانیم.» ا

این نشان می‌دهد که امام موسی‌صدر، ایران را به‌ عنوان وطن، بیشتر از لبنان و هرجای دیگری دوست داشتند و بنا بر مصلحت در لبنان مانده بودند.

همیشه اخبار و مسائل ایران را دنبال می‌کردند اما چون معتقد بودند که لبنان برای تفکر و جریان تشیع، بستر و پتانسیل بزرگی است که بتواند در میان سایر ادیان، مذاهب و مکاتب حرف بزند و خود را به رخ بکشد،

در این کشور فعالیت می‌کردند.البته با توجه به شرایط کنونی حزب‌الله و اهمیت آینده لبنان، پیش‌بینی من این است که پدر بعد از آزادی، لبنان را برای ادامه حیات و البته فعالیت انتخاب خواهندکرد. البته این به آن معنا نیست که ایران را کانونی مهم برای او ندانیم.