|
کلارآباد دات کام 
|
آیت الله مکارم شیرازی
مرجع تقلیدی که پدرش اورا وقف امام زمان کرد / آیت اللهی که با نماز بارانش، باران آمد +تصویرسازیتعطیلات در قاموس کارى آیت الله مکارم شیرازی مفهومى ندارد ساعتى که وارد مدرسه مى شوند و در اتاق مخصوص خویش مشغول فعّالیّت مى گردد تا ساعتى که از مدرسه خارج مى شود در تمام ایّام سال، تغییرى نمى کند.
به گزارش آین و اندیشه فرهنگ نیوز ، حضرت آیت الله العظمى مکارم شیرازى در سال 1305 هجرى شمسی در شهر شیراز در میان یک خانواده مذهبى که به فضائل نفسانى و مکارم اخلاقی معروفند دیده به جهان گشود.پدرشان حاج علی محمد او نیز از تجار معروف شیراز بود.نبوغ آیت الله مکارم شیرازی از اوایل کودکى امرى مشهود بود و در هر مرحله از مراحل عمر ایشان آشکارتر مى گشت.آیت الله مکارم شیرازی شروع تحصیلات خود را در دوران کودکی اینچنین بیان می کنند: "چهار یا پنج ساله بودم که به دبستان رفتم و به اصطلاح امروز چون سنّ من کافى نبود، در کلاس آمادگى شرکت کردم، مدرسه ما به نام «زینت» در شیراز معروف بود، ولى در همان کلاس آمادگى، به ما تعلیماتى یاد دادند که خوب آنها را فراگرفتم و به همین دلیل بدون این که سلسله مراتب رعایت شود، مرا به کلاس هاى بالاتر بردند."
درخشندگى این نبوغ، زمانى اوج مى گیرد که آیت الله مکارم شیرازی، ره ده ساله امروزِ دورانِ سطحِ حوزه هاى علمیّه را چهارساله مى پیماید، آن گاه، در حالى که تنها هفده سال داشتند بر متن عمیق کفایة الاصولِ مرحوم آخوند خراسانى، حاشیه مى زنند.چنین نبوغ و استعداد فوق العاده بود که به ضمیمه خصوصیّات دیگرى که ذکرش خواهد آمد، سبب شد آیت الله مکارم شیرازی در سن بیست و چهارسالگى موفّق به اخذ اجازه اجتهاد گردد.
پدرش او را وقف امام زمان کرد
آیت الله مکارم شیرازی داستان وقف ایشان توسط پدرشان برای امام زمان را اینگونه بیان می کنند:"روزى مرحوم آیت اللّه موحّد به مغازه پدرم آمد; تابستان بود و روزها در مغازه پدر که شغلش در آن زمان جوراب بافى بود کار مى کردم، رو به پدرم کرد و سخنى گفت که مضمونش این بود:چند پسر دارى؟
- چهارتا.
بیا این یکى (ناصر) را وقف امام زمان (علیه السلام) کن و پدرم با این که کمک زیادى به او مى کردم پذیرفت که مرا به خدمت آقاى موحّد یعنى مدرسه علمیّه آقاباباخان بفرستد".
ناصر! تو از ما استفاده خواهى کرد
از جمله چیزهایى که نقش بسیار اساسى در تکوّن شخصیّت یک طلبه و به طور کلّى یک شاگرد دارد، جلب اعتماد استاد و در نتیجه محبّت ها و تشویق هاى پدرانه اوست، بافت محافل درسى و حوزه هاى تعلیمى، اعمّ از حوزه و دانشگاه، با انواع رقابت ها و گاه حسادت ها و تخریب ها و تضعیف هایى همراه است که سبب تزریق روحیّه یأس و احساس عقب ماندگى از قافله شده، اسباب پژمردگى و افسردگى خاطر را فراهم مى سازد.مهم ترین عاملى که مى تواند همه این عوامل منفى را خنثى کرده و روح امید و پیشرفت را در کالبد شاگرد بدمد، تشویق ها و شخصیّت دادن هاى اساتید است.آیت الله مکارم شیرازی بارها توسط اساتید برجسته حوزه همچون آیت الله حکیم ، آیات عظام اصطهباناتى و کاشف الغطاء، حجّت ، میرزا هاشم آملى و آیت اللّه العظمى بروجردى مورد تشویق قرار گرفته اند.این نکته زمانى به اوج خود مى رسد و بلکه نورانى و آسمانى مى شود که شاگرد، صرف نظر از تشویق اساتید، مورد تفقّد و تشویق استاد حقیقى و امام الاساتید، امام معصوم قرار بگیرد و در رؤیایى رحمانى و بشارت بخش از جانب حضرت حجّت سلام اللّه علیه به او خطاب شود:« ناصر! تو از ما استفاده خواهى کرد.» قصّه را از زبان مرحوم حجّة الإسلام و المسلمین قدوه بازگو می نماییم که چنین حکایت مى کند:«امروز صبح آقاى مکارم در حالى که برافروخته (و خوشحال) بودند وارد جلسه درس شدند، گفتم چرا؟ از پاسخ امتناع داشتند، با اصرار من جواب دادند که دیشب ولى عصر سلام اللّه علیه را خواب دیدم به من فرمود: «ناصر تو از ما استفاده خواهى کرد.»
تشویق ها و عنایت هاى حضرت امام (رحمه الله)
آیت الله مکارم شیرازی در همین رابطه خاطره شیرینی را از دوران مجلس خبرگان قانون اساسى نقل مى کنند:"من در بخش مذهب در قانون اساسى با چند نفر از علماى شیعه و اهل سنّت و مذاهب دیگر بودم; موقعى که مذهب شیعه را که مذهب اکثریّت مردم کشور ماست در مجلس خبرگان مطرح کردم و از آن دفاع نمودمبرادرى از اهل سنّت (آقاى مولوى عبدالعزیز) بر خلاف انتظارى که از ایشان داشتیم بعد از دفاع من وقت گرفت و مخالفت کرد. من با یک بیان منطقى به جواب ایشان پرداختم و روشن کردم که در یک مملکت، بالاخره باید قوانین، از یک مذهب پیروى کند و دو مذهب و سه مذهب نمى شود در احکام عمومى حاکم باشد، البتّه بقیّه مذاهب باید محترم باشند و از تمام حقوق شهروندان بهره مند گردند ولى تعدّد قوانین حاکم بر کشور ممکن نیست، افراد در مسائل داخلى زندگى خود آزادند (مانند ازدواج و طلاق که مسائل شخصیّه و احوال شخصیّهنامیده مى شود) ولى در مسائل عامّه، باید پیرو یک قانون باشند، بعد که امام را زیارت کردم ایشان فرمودند: «من از تلویزیون دفاع شما را دیدم و شنیدم و خیلى خوشم آمد، خوب و منطقى دفاع کردید و حقّ مسأله را ادانمودید.»!"
وسواس آیت الله مکارم در دوران جوانی و برکات آن
آیت الله مکارم در بیان خاطرات دوران جوانی خود می فرمایند:"در آغاز طلبگى وسواس عجیبى به من دست داد، از مسائل طهارت و نجاست شروع شد، و این وسواس تدریجاً گسترش پیدا کرد و به همه چیز، حتّى اصول اعتقادى کشیده شد و در همه چیز گرفتار وسواس شده بودم شاید گاه در وجود خودم نیز شک مى کردم! یا این که در حالات بیدارى شک مى کردم که این حالت خواب است یا بیدارى؟!کار وسواس من گاه به جایى مى رسید که امروز وقتى یادى از آن مى کنم براى من مضحک است، مثلاً صبحگاهانِ ماه رمضان، هنگامى یقین به طلوع فجر پیدا مى کردم که شک داشتم آیا آفتاب طلوع کرده است یا خیر؟!.
وسواس به طور عجیبى - نخست در مسائل طهارت و نجاست - دست داد و تدریجاً گسترش پیدا کرد و به همه چیز حتّى به اصول اعتقادى و مسائل مسلّم تاریخى نیز کشیده شد که اعصاب را به طور مداوم در هم مى کوبید.این درد و رنج ها اگرچه بسیار طاقت فرسا بود و مرا بیچاره کرده بود، ولى براى من برکات زیادى به همراه داشت، مرا مجبور کرد که آثار مختلف بزرگان و دانشمندان را در مسائل اعتقادى و کلامى مطالعه کنم و زیاد دقّت نمایم و در آیات قرآن و روایات غور کنم و شاید همین ها بود که خمیرمایه فکرى من براى نوشتن کتاب هاى زیادى در اصول دین در زمان هاى بعد شد.
پُرکارى آیت الله مکارم شیرازی
تعطیلات در قاموس کارى آیت الله مکارم شیرازی مفهومى ندارد ساعتى که وارد مدرسه مى شوند و در اتاق مخصوص خویش مشغول فعّالیّت مى گردد تا ساعتى که از مدرسه خارج مى شود در تمام ایّام سال، تغییرى نمى کند، شاید بشود گفت: بهره اى را که ایشان از تعطیلاتشان مى برند بیش از بهره اى است که از ایّام تحصیل نصیبشان مى شود!اگر چنین نبود به هیچ وجهى ممکن نبود که تفسیر تمامى قرآن را آن هم با آن گستردگى و جامعیّت در عرض پانزده سال به اتمام برسانند; کارى که به تعبیر بعضى از اساتید بزرگ و معروف حوزه از مواهب الهى است. جالب است که این سخت کوش مصمّم، در ایّام تبعید نیز، دست از تلاش برنمى داشتند و در روزهاى سیاه و سهمگینِ مبارزه با طاغوت، در محلّ تبعید نیز کار جلسات تفسیرى را ادامه مى دادند.
آیت الله مکارم شیرازی ، خود در این زمینه چنین حکایت مى کنند:
"یادم نمى رود همین تفسیر نمونه را که مى نوشتیم شب و روز، وقت اضافى را که داشتیم صرف آن مى کردیم... در تبعیدگاه مشغول تفسیر نمونه بودیم، چون مجال بسیار وسیعى براى این کار داشتیم، ده نفر از دوستان که با من همکارى مى کردند دو نفر دونفر به نوبت به تبعیدگاه مى آمدند، البتّه آمدن آن جا مشکلات سیاسى و غیرسیاسى هم داشت منتهى به هر حال مى آمدند و کار را ادامه مى دادیم. گاه در مسافرت با قطار مشغول نوشتن کتاب بودم و در هواپیما نیز همین گونه، در اتومبیل نوشتن، مشکل است ولى مشغول فکر کردن و یادداشت برداشتن مى شدم. بسیارى از مطالب و اشعار را در سفرها نوشتم و یادداشت کردم. اعتقاد ما بر این است که تمام مؤلّفان بزرگ، افراد پرکارى بودند".
ایشان در زمینه چهارده ساعت کار در شبانه روز نیز می فرمایند:
"من از کار کردن بحمداللّه خسته نمى شدم، الآن هم که بیش از هشتاد سال از عمرم مى گذرد شاید بعضى از روزها چهارده ساعت کار مى کنم و چون کار مورد علاقه من است، سبب نشاط من مى شود نه سبب خستگى. شاید تعجّب کنید اگر این حرف را بزنم، که گاه آنقدر غرق کار مى شوم که مثلاً مى خواهم ناخن هاى دستم را بگیرم، ناخن یک دست را امروز مى گیرم، وقت براى دست دوّم پیدا نمى کنم به فردا موکول مى کنم، گاه حتّى مجال نوشیدن آب هم پیدا نمى شود، وقتى آن را احساس مى کنم که بسیار تشنه شده ام چون وقت نوشیدن آب هم در لابلاى برنامه ها پیدا نشده است. این ها ممکن است براى بعضى عجیب باشد ولى براى کسانى که از نزدیک این مسائل را دیده اند چیز عجیبى نیست و خانواده و نزدیکان ما هم این مطلب را احساس کرده اند«همین نکته است که مسأله کثرت تألیفات (بیش از صد جلد)آیت الله مکارم شیرازی را توجیه مى کند و شبهه عجولانه کار کردن و کتاب نوشتن و «کیفیّت را فداى کمیّت کردن» را (که ممکن است نسبت به بعضى از مؤلّفان کثیرالتألیف صادق باشد) درباره ایشان برطرف مى سازد. کسى که شبانه روزى چهارده ساعت یا بیشتر کار کند و به تعبیر بعضى از همراهان:آخرهاى شب بیدار مى شدند و بعد از نوافل، نماز صبح مى خواندند و بعد هم مشغول مطالعه مى شدند تا وقت صبحانه و سپس از حجره بیرون مى رفتند براى کارهاى روزانه از تعلیم و تعلّم.
[ یکشنبه 93/10/7 ] [ 7:29 عصر ] [ م.ص ]
[ نظر ]
|
درباره وبلاگ  ) ) 
امکانات وب  بازدید امروز: 7472 بازدید دیروز: 617 کل بازدیدها: 4464795 |
