خطاهای خاتمی و حامیان وی در جبهه اصلاحات از فرط تکرار از حد کمدی و تراژدی نیز گذر کرده است.
به گزارش بی باک به نقل از کیهان، پایگاه اینترنتی روز آنلاین در ارزیابی دعوت طیف افراطیون مدعی اصلاحات به تحریم انتخابات نوشت: خوب یا بد، با توجه به جمیع شرایط در حال حاضر، هم چنان اصلاح طلبان تنها نیروهایی هستند که به عنوان موجوداتی دو زیست در جغرافیای جمهوری اسلامی، رشته هایی هر چند نازک در پیوند با حاکمیت دارند که حاشیه امنیتی، هر چند بسیار کوچک، برایشان فراهم می کند و هم به دلیل نزدیک به 30 سال فعالیت در عرصه سیاسی، از توان اجرایی و لجستیکی بیشتری برای پیشبرد طرح ها برخوردارند. اما عرصه سیاست، عرصه سیر در خیالات نیست، تحلیل و تصمیم گیری براساس آرزوها، نیروی سیاسی را به واکنش های انفعالی و شکست در برنامه ها می رساند. این همان اتفاقی است که در چند ماه گذشته برای بسیاری از اصلاح طلبان و در راس آنها خاتمی، رخ داده است. شکی نیست که جنبش سبز، جنبشی انتخاباتی بوده اما نکته آن است که نمی توان و نباید نام آرزوها و امیدهای خود را تحلیل گذاشت و سپس با باور کردن این مساله، بر پایه آن به کنش سیاسی پرداخت. از همان روز نخستی که خاتمی و دیگر اصلاح طلبان، شروط خود را برای حضور در انتخابات اعلام کردند، تقریبا همگان متفق القول بودند که هیچ نشانی در حاکمیت برای پذیرفتن این شروط وجود ندارد.
نویسنده این تحلیل اضافه می کند: خاتمی و دیگر همراهانش با تاکید یک جانبه بر شروط خود، سوی دیگر قضیه را فراموش کردند. هرگز پاسخی به این سوال داده نشد که اگر حاکمیت، این شروط را قبول نکرد، چه باید کرد؟ جواب البته روشن، اما به همان اندازه نامشخص بود؛ شرکت نمی کنیم! این کار البته دو ضرر عمده داشت- و دارد؛ نخست آنکه کنش سیاسی اصلاح طلبان در انتخابات پیش رو را به چیزی جز قهر سیاسی تبدیل نمی کند. همان قهری که اصلاح طلبان پیش از آن با عنوان انفعال آن را نفی کرده بودند. از سوی دیگر، باعث این نمی شد که در آستانه انتخابات، با در دست گرفتن کاسه چه کنم، در پی اکسیری برای تاثیرگذاری بر انتخابات باشند. 
دوستان آن قدر بر آرزوهای خود به عنوان تحلیل تاکید کردند که از یاد بردند حاکمیتی که به طور رسمی از اسفند سال 81 پروژه اخراج اصلاح طلبان از حاکمیت را رقم زده و در خرداد 88 آن را به ثمر رسانده، صرفا با چند سخنرانی و بیانیه، حاضر نیست از پروژه خود دست بکشد.
روز آنلاین ادامه می دهد: عدم آمادگی لازم برای حالتی که حاکمیت شروط اصلاح طلبان را رد کند، باعث آن شده است که هر روز بیانیه های شداد و غلاظ در ستایش تحریم فعال از سوی گروه های مختلف صادر شود. این بیانیه ها با کلی گویی، پرگویی و لحنی شعارگونه- آفاتی که بلاشک در دوره ریاست خاتمی دامنگیر نیروهای سیاسی شد- خواستار در پیش گرفتن استراتژی تحریم فعال شده و بر فرمایشی بودن آن تاکید می ورزند. اما سوال اساسی در این میان، هم چنان مطرح است که این تحریم فعال قرار است چگونه و از چه راهی صورت گیرد؟ با کدام پیش زمینه و با کدام آمادگی ذهنی؟ و اساسا قرار است چگونه ذهن مردمی را که تا چندی پیش سخنرانی ها و نوشته های پرملاط درباره لزوم حضور در انتخابات به عنوان تنها راه رسیدن به دموکراسی را می خواندند، اکنون به سمت تحریم فعال برد؟ سوگمندانه، با وجود گذشت بیش از دو سال از آغاز جنبش سبز، برخی نیروهای سیاسی، هم چنان در محیط ذهنی خودساخته باقی مانده اند و تصور می کنند که افکارعمومی، همچون مومی همواره در دست آنهاست و با چند بیانیه، می توان به آن هر شکلی داد. خطاهای اصلاح طلبان از فرط تکرار، از حد کمدی و تراژدی نیز گذر کرده است.