برخلاف بسیاری از مردم آن زمان که صرفا از بیت‌المال سهم می‌گرفتند، امام حسین(ع) و البته همه ائمه‌اطهار(ع) به معنی دقیق کلمه شغل داشتند و از سهمیه ماهانه بیت‌المال امرار معاش نمی‌کردند.

به گزارش جهان جام جم نوشت: برای اعیاد شعبانیه، می‌شود پلاکارد زد، چراغانی کرد، طاق نصرت بست، شیرینی و شکلات و شیرکاکائو پخش کرد، مداحی کرد یا مداحی و مولودی شنید، ویژه‌نامه منتشر کرد، جنگ شادی و فیلم‌های کمدی کلاسیک در تلویزیون نشان داد و خیلی کارهای دیگر!
اما گاهی یک رجوع، ورق زدن چند کتاب تاریخی و سیره و سنت، زیر و رو کردن چند سایت و بالاخره پیدا کردن یک جواب به یک سوال، آن هم در میانه عید امام حسین(ع) یک طور دیگری است. انگار آن جرقه شعف‌آلود از پیدا کردن یک جواب، به اندازه همه آن چراغانی‌ها و پلاکاردها خوشحالت می‌کند.
جواب این است: برخلاف بسیاری از مردم آن زمان که صرفا از بیت‌المال سهم می‌گرفتند، امام حسین(ع) و البته همه ائمه‌اطهار(ع) به معنی دقیق کلمه شغل داشتند و از سهمیه ماهانه بیت‌المال امرار معاش نمی‌کردند.
امام حسین بن علی(ع)، سیدالشهدا(ع) کشاورز بود، مانند پدرش علی(ع)، البته یک کشاورز ثروتمند که خودش عرق هم می‌ریخت و شخم می‌زد و می‌کاشت و می‌بخشید و از این ثروت در راه هدایت خلق استفاده می‌کرد. به طور مشخص امام حسین(ع) متولی باغ‌های موقوفه حضرت امیرالمومنین(ع) در کوفه و مدینه بود و جالب این‌که متن وقف‌نامه امام علی(ع) به حسنین(ع) در نهج‌البلاغه آمده است.
  و نکته جالب این‌که تا امام صادق(ع) ائمه‌اطهار(ع) همه بر همین سنت کشاورزی بوده‌اند اما امام صادق(ع) علاوه بر کشاورزی، تجارت هم می‌کردند و همین نمایانگر ارزش والای کار و فعالیت و تولید سودمند در مکتب اهل بیت (ع)‌ است.
خیلی خلاصه و خودمانی باید گفت میلاد امام حسین(ع) به همان اندازه که می‌تواند روز پاسدار باشد ـ که هست، چرا که حسین (ع) سالار همه پاسداران مرزهای حق و حقیقت است ـ می‌تواند روز کشاورز هم باشد؛ روزی که مدت‌هاست از تقویم و خاطره و حتی رسانه‌های ما فراموش شده است.