مهدی جان! در این عصر عصیان زده ، روح افسرده از گناه و عصیان و نافرمانیمان را دریاب . روح و جانمان، دست الهی مولایمان را می خواهد که بر سرمان بکشد و زندگیمان را آخرتی کند.

مولای کریم و مهربان ! شیعیانتان که امیدوارند به رحمانیت و رحیمیت خدا ، هر سحر به امید هم عهدی با شما تجدید پیمان می کنند ، تا دریابیدشان و در خیل مشتاقان و سربازانتان جایشان دهید. دست رد بر سینه هایمان نزنید که امروز و هر روز مهمان شماییم و چشم امیدمان به کرامتتان....

سازمان یاران امام مهدی(عج)

یاران امام عصر - ارواحنا له الفداء - به چند گروه تقسیم می شوند:

1- یارانی که حضرت مهدی علیه السلام نهضت خود را با آنان آغاز می کند.

2- یارانی که به برکت مَقدم بقیه اللَّه - ارواحنا فداه - از قبرها برمی خیزند.

3- یارانی که همراه حضرت عیسی علیه السلام از آسمان فرود می آیند.(1) 

یارانی که حضرت مهدی علیه السلام نهضت خود را با آنان آغاز می کند

در شماره قبل دو روایت از حضرت رسول صلی الله علیه و اله و سلم و امیرالمؤمنین علیه السلام در مورد جایگاه ایرانیان در نزد اهل بیت علیهم السلام و نقش آنان در هنگام ظهور قائم آل محمد صلی الله علیه و آله و سلم، نقل کردیم.

در ادامه به روایاتی دیگر از امامان معصوم علیهم السلام خواهیم پرداخت.

نقش ایرانیان در ظهور امام مهدی (عج)

ایرانیان را در زمان معصومین علیهم السلام با عناوین فرس، اعاجم، موالی، بنو الحمراء، قوم سلمان و چند عنوان دیگر می شناختند. در روایات، گاه از ایرانیان با عناوین اهل خراسان، اهل قم، اهل طالقان و دیگر شهرهای مشهور ایران در آن دوره یاد می کردند.

در روایات، از مردمی با عنوان «اهل مشرق» سخن گفته شده است که بنابر نظر بسیاری، منظور از آنها مردم ایران هستند.(2)

در روایات آمده است: «بیشترین یاران مهدی آل محمّد علیهم السلام را ایرانیان تشکیل می دهند. بسیاری از یاران حضرت مهدی علیه السلام از اهالی مرو رود، مرو، طوس، مغان، جابروان، قومس، اصطخر، فاریاب، طالقان، سجستان، نیشابور، طبرستان، قم، گرگان، اهواز، سیراف، ری و کرمان هستند».(3)

امیر مؤمنان علیه السلام فرمود: «خوشا به حال طالقان! زیرا برای خداوند - عزّوجلّ - در آنجا گنج هایی ذخیره شده است که هرگز از جنس طلا و نقره نمی باشند. در آنجا مردانی هستند که خدا را به حق شناختند، و اینان یاران مهدی علیه السلام در آخر الزمان می باشند».(4)

همچنین در روایات، درباره مردم طالقان آمده است: «این گنج ها دلاور مردانی هستند اهل جنگ و جهاد که شهادت در راه خدا را دوست می دارند و پیوسته ادّعا می کنند که خدا شهادت را روزی آنان قرار دهد، شعار خود را «یا لثارات الحسین» می دانند، خداوند به وسیله آنها امام حق را پیروز می گرداند».(5)

فضیل بن یسار گوید:امام صادق علیه السّلام فرمود:ب راى او گنجى است در طالقان، کم از طلا و نقره نیست و پرچمى است که از روزى که پیچیده شده گشوده نشده است و مردانى که گویى دل هاى آن ها قطعات آهن است،در ذات خدا شکى به آن راه پیدا نمى کند،سخت تر از سنگ مى باشند.اگر به کوه ها حمله برند،از جا مى کنند.با پرچم هایشان به شهرى نمى تازند مگر این که آن را ویران سازند،مانند این است به اسبان عقاب هاى مرگ سوارند،زین اسب امام را دست مى مالند و با این کار طلب برکت مى نمایند.اطراف او را مى گیرند و با جان خود او را در جنگ ها از گزند نگه مى دارند و هرچه بخواهد کفایت مى کنند.شب ها نمى خوابند،در نمازشان براى آن ها زمزمه اى است مانند زمزم? زنبور عسل،شب زنده دارانند و بامدادان سوار بر اسبان خود(آماد? کارزار)راهبان شب و شیران روز هستند.آنان در اطاعت مولایشان فرمانبردارتر از کنیزان نسبت به مولاى خود هستند،مانند چراغ هاى روشنایى بخش و دل هایشان مانند قندیل هاى پرتوافکن مى باشد.آن ها از ترس خدا
هراسانند و خواستار شهادت هستند.آرزویشان کشته شدن در راه خداست.شعارشان «یالثارات الحسین»است.هرگاه راه روند،رعب و ترس یک ماه جلوتر از آن ها حرکت مى کند.به سوى مولا با متانت مى روند.خداوند به وسیل? آن ها امام حق را یارى مى نماید.»(6)

عفّان بصرى گوید: امام صادق علیه السّلام فرمود: آیا مى دانى چرا این شهر را قم نامیده شد؟! گفتم:خدا و رسولش و شما مى دانید.

فرمود:قم نامیده شد؛چون اهلش با قائم آل محمّد علیهم السّلام جمع مى شوند و با او قیام مى کنند و با(جنگیدن)با او از خود استقامت به خرج مى دهند و به او کمک مى کنند.(7)

از امام صادق علیه السلام سؤال شد: منظور از آیه «بَعَثْنا عَلَیْکُمْ عِباداً لَنا أُولِی بَأْسٍ شدیدٍ»(سوره اسراء/آیه 5) چه کسانی هستند؟ آن حضرت فرمود: «هم واللَّه أهل قم، هم واللَّه أهل قم. هم واللَّه أهل قم».(8)

«علم... از کوفه رخت برمی بندد و از شهری بنام قم آشکار می شود و آن سامان معدن فضل و دانش می گردد به نحویکه در زمین کسی در استضعاف فکری بسر نمی برد... و این قضایا نزدیک ظهور قائم ما به وقوع می پیوندد. خداوند سبحان ، قم و اهلش را برای رساندن پیام اسلام ، قائم مقام حضرت حجت می گرداند. اگر چنین نشود، زمین اهل خودش را فرو می برد و در زمین حجتی باقی نمی ماند، دانش از این شهر به شرق و غرب جهان منتشر می گردد، بدین سان بر مردم اتمام حجت می شود و یکی باقی نمی ماند که دین و دانش به وی نرسیده باشد . آنگاه قائم (علیه السلام ) ظهور می کند و ظهور وی باعث خشم و غضب خداوند بر بندگان می شود. زیرا خداوند از بندگانش انتقام نمی گیرد مگر بعد از آنکه وجود مقدس حضرت حجت را انکار نمایند. (9)

از این روایت ، چند امر روشن می شود: 

الف- اینکه نقش مذهبی شهر کوفه در دانش و پیروی از اهل بیت (علیه السلام ) نقشی مهم و بزرگ بوده ، اما در آستانه ظهور حضرت مهدی (علیه السلام ) مضمحل شده و از بین می رود، البته کوفه شامل نجف نیز می شود. زیرا نام اصلی آن نجف کوفه بوده است .بلکه گاهی مراد از کوفه عراق عنوان شده است .اما نقش مذهبی شهر قم همچنان ادامه دارد و نزدیک ظهور حضرت از عظمت بیشتری برخوردار می گردد. 

ب- نقش برجسته اعتقادی و ایدئولوژیکی شهر مقدس قم ، در آن زمان مخصوص ایران و یا شیعیان تنها نیست . بلکه نقشی است جهانی که حتی غیر مسلمان را نیز در بر می گیرد «و یکی باقی نمی ماند که دین و دانش به وی نرسیده باشد.»این بدان معنا نیست که دانش و مذهب ، از این شهر به فرد فرد مردم جهان می رسد، بلکه بدین معناست که ندای اسلام و مطرح شدن آن ، طوری به جهانیان می رسد که اگر کسی سعی در دست یابی به مقررات و دستورات اسلام داشته باشد، برای وی امکان پذیر خواهد بود. 

ج- این نقش بزرگ فرهنگی ، سبب کینه توزی و دشمنی استکبار جهانی نسبت به این [مردم ]می گردد، یعنی نسبت به مطرح شدن اسلام از این شهر، این دشمنی با اسلام علت انتقام گرفتن خداوند از مستکبران ، بدست توانای حضرت مهدی (علیه السلام ) می شود، چرا که با این دشمنی حجت بر مردم تمام شده است و ایجاد گرفتاری توسط دشمنان ، از جنبه جهل آنان نسبت به اسلام نیست ، بلکه دشمنی و خصومت آنان ، صرفا کینه توزی و مخالفت با اسلام می باشد.(10)

در روایات از قشون شعیب بن صالح و هاشمى خراسانى که در مصادر شیعه و سنّى از آن فراوان یاد شده و در ارتش امام علیه السّلام اثرات مثبت و مهمى خواهند داشت.

حضرت على علیه السّلام فرمود: زمانى که سپاه سفیانى به طرف کوفه حرکت مى کند، دنبال اهل خراسان براى جنگ مى فرستد و اهل خراسان براى یارى«مهدى»علیه السّلام با پرچم هاى سیاه قیام کرده و به فرماندهى«شعیب بن صالح»با سپاه سفیانى در محل استخر(مسجد سلیمان)روبه رو شده و جنگ بزرگى رخ مى دهد که خراسانى ها فاتحانه سپاه سفیانى را شکست مى دهند،در آن هنگام است که مردم آرزوى ظهور حضرت«مهدى»علیه السّلام را کنند و او را مى طلبند.(11) 

هم چنین فرمود:پرچم هاى سیاه براى جنگ با سفیانى قیام مى کنند و در میان آن ها جوانى از بنى هاشم است که در کتف چپ او خالى دیده مى شود.پیشرو آن پرچم ها مردى از بنى تمیم بوده که«شعیب بن صالح»نامیده مى شود و سپاه سفیانى را فرارى مى دهد.(12)

ادامه دارد...

منابع:
1- بامداد بشریت، محمد جواد طبسی،بخش 8 ،پ42
2- همان صص52-51
3- همان ص53 به نقل از دلائل الإمامة، ص 314 
4-سیمای جهان در عصر امام زمان (عج) ص 383به نقل از بحار الأنوار:87/51 ب 1 ح 38 به نقل کشف الغمّة:از کفایة الطّالب باب 5؛ینابیع المودة:167/3 ب 94 از غایة المرام؛المغربى:ص580
5- بحار الانوار، ج 52، ص 207
6- سیمای جهان در عصرامام زمان (عج) به نقل از بحار الأنوار:307/52 ب 26 ح 82؛بشارة الإسلام:ص 225؛الزام النّاصب:ص 227؛یوم الخلاص:ص 223
7- همان ص383 به نقل از بحار الأنوار:243/60ص 216 ح38
8- بامداد بشریت ص54 به نقل از بحار ج60 ص216 
9- عصر ظهور صص 228-227 به نقل از بحار ج60 ص 213
10- عصر ظهور ، علی الکورانی ص 228
11- سیمای جهان در عصر امام زمان (عج) ص388به نقل از عقدالدرر ص127
12- همان به نقل از جمع الجوامع:103/2