میان دو انگشتم
کوچک بود
خیلی کوچک
نردبانی می باید.........تا ماه ،بزرگ شود
بزرگ.........اندازه خودش
چه قدرتی دارند فاصله ها
ماه، با آن عظمت
در میان انگشتانی نحیف !
و چشمانی متوهم
.
.
.
وای بر من !
چقدر از تو فاصله گرفته ام
چه دورم از تو
آنگاه که عظمتت را نادیده می گیرم......