وی افزود: اینجا کشور جمهوری اسلامی ایران است، یعنی کشوری که به انفال و منابع ملی که از سوی مردم در دست دولت امانت است، حساس است و کشوری هستیم که سالها در مقابل تمامی فشارهای دشمنان مقاومت کرده‌ایم، اینکه اکنون بیاییم یک مخزن نفتی را 20 تا 30 سال به طور کامل در اختیار شرکتی خارجی قرار دهیم که هم مطالعه کند، هم طراحی کند، هم اکتشاف کند، هم توسعه دهد و هم بهره برداری کند، این با روح حاکم بر جمهوری اسلامی سنخیتی ندارد.

نماینده مردم ایذه و باغملک در مجلس دهم با بیان اینکه "حق نداریم تمامی یک مخزن نفتی را در اختیار یک شرکت خارجی قرار دهیم"، گفت: طبق مدل جدید قراردادهای نفتی، بعد از 20 تا 30 سال سیطره یک شرکت خارجی بر یک میدان نفتی یا گازی ایران، باز هم این قرارداد قابل تمدید است؛ یعنی باید میادین نفتی‌مان را بدون ابزارهای نظارتی تا زمان نامحدود در اختیار خارجی ها قرار دهیم و بعد هر بلایی سر مخزن بیاورند ما نتوانیم چیزی بگوییم و به ما مخزنی را تحویل دهند که هیچ به کار نیاید.

وی ادامه داد: طبق مدل IPC هیچ مالیاتی از شرکت های خارجی در 20 تا 30 سال حضور مستمر در یک پروژه نفتی گرفته نمی شود و از شرکت های ایرانی نیز که به انتخاب خودشان یا معرفی وزارت نفت به صورت اشتراکی با آنها در این پروژه مشغول به کار می شوند نیز مالیاتی اخذ نخواهد شد.

* IPC کاملا یکطرفه به نفع شرکت های خارجی نوشته شده است

خادمی با بیان اینکه " مدل جدید قراردادهای نفتی ایران کاملا یکطرفه به نفع شرکت های خارجی نوشته شده"، گفت: طبق این مدل، اگر یک شرکت خارجی برآورد تولید 1000 بشکه نفت خام از یک چاه را داشته باشد اما به هر دلیل نتواند این میزان تولید کند و در نهایت 500 بشکه نفت از آن چاه تولید کرده و چاه را خراب کند؛ بدون آنکه ضرر و زیانی بپردازد پول تولید 500 بشکه نفت خود را می گیرد و ما می مانیم و چاهی که از بین رفته است.

وی افزود: در صورتی دیگر، اگر شرکت خارجی طبق مطالعات و بررسی های خود، برآورد کند که از یک چاه 1000 بشکه نفت تولید می کند اما 2000 بشکه تولید کرد، هم پاداش می گیرد و هم سود تولید بیشتر به شرکت خارجی پرداخت می شود بدون آنکه توجه شود از ابتدا برآورد خود شرکت 1000 بشکه بوده است و حتی ساز و کاری نیز برای بررسی و تعیین اینکه تولید غیرصیانتی انجام شده یا صیانتی، وجود ندارد.

*اگر شل و توتال IPC را می نوشتند بیشتر مراعات منافع ایران را می کردند

عضو کمیسیون انرژی مجلس شورای اسلامی خاطرنشان کرد: در واقع اگر مدل جدید قراردادهای نفتی را می دادیم به دست شل و توتال تا برای ما یک مدل قراردادی بنویسند، آنها مطمئناً در برخی مسائل مراعات ایران را می کردند اما IPC با بهانه ایجاد جذابیت، به قدری یک طرفه به نفع شرکت خارجی نوشته شده که حتی خود شرکت های خارجی نیز فکر چنین امتیازی را نمی کردند.

وی ادامه داد: طبق همین مدل قراردادی، اگر در جریان توسعه یا تولید از یک میدان که شرکت خارجی در حال توسعه یا تولید از آن است، به هر دلیل از جمله مسائل اقتصادی یا سیاسی منطقه و جهان، بخواهیم توسعه یا تولید میدان را متوقف کنیم؛ اجازه این کار را نداریم و باید قبل از آن از شرکت خارجی فعال در پروژه مجوز بگیریم؛ تازه اگر موفق به گرفتن مجوز شدیم باید در جایی دیگر پروژه ای با همان توجیه اقتصادی را در اختیار آن شرکت قرار دهیم.

خادمی خاطرنشان کرد: اینکه خودمان حق تصمیم گیری در مورد آینده یک میدان نفتی را بر اساس بررسی مسائل ملی نداریم و حتی قدرت تصمیم گیری مستقل را نیز از خود می گیریم، فاجعه است.

وی افزود: بسیاری از کارشناسان و مسئولان بر لزوم اصلاح مدل جدید قراردادهای نفتی صحبت هایی کردند و توصیه هایی شد اما دولت سریعا رفت و در کمیته ای در ستاد اقتصاد مقاومتی متن IPC را تأیید کرد.

* تأیید IPC‌ در ستاد اقتصاد مقاومتی دهن کجی به ملت بود

خادمی با بیان اینکه تأیید IPC‌ در ستاد اقتصاد مقاومتی در شرایطی که بسیاری متن آنرا نیازمند اصلاح می دیدند دهن کجی به ملت است، گفت: اقتصاد مقاومتی یعنی استفاده از تمامی ظرفیت های داخل کشور، در مدل جدید قراردادهای نفتی که محوریت با استفاده از توان خارجی است؛ کجای این قرارداد با سیاست های اقتصاد مقاومتی همراستا است که ستاد فرماندهی اقتصاد مقاومتی مهر تأیید بر محتوای آن زده است؟

وی ادامه داد: یا مسئولان دولت که در ستاد فرماندهی اقتصاد مقاومتی نیز حضور دارند معنای اقتصاد مقاومتی را به درستی متوجه نشده اند و یا مفهوم اقتصاد مقاومتی را به سخره گرفته اند که قراردادی با چنین خصوصیات روشنی که در تضاد کامل با سیاست های اقتصاد مقاومتی است به تأیید رسانده اند.

*می خواهند همه چیزمان در نفت وابسته به خارجی ها باشد

نماینده مردم ایذه و باغملک در مجلس دهم تصریح کرد: اینکه 30 سال یک میدان نفتی در دست خارجی ها باشد، یعنی از بین رفتن تخصص در این کشور، کشوری که در طی 35 سال بعد از انقلاب با تلاش متخصصان داخلی صنعت نفت را زنده نگه داشته حالا می خواهند در شرایطی قرار گیرد که همه چیزمان وابسته به شرکت های خارجی شود.

وی افزود: یعنی می توانیم بگوییم هر چه از زمان مصدق تاکنون کاشتیم را داریم با اجرای این مدل جدید قراردادها از بین می بریم؛ به عبارت بهتر آن کاری که دشمنان ما در جنگ تحمیلی و تحریم نتوانستند با ما بکنند، در قالب این مدل قراردادی می توانند بکنند که متأسفانه اجرای این مدل قراردادی از سوی عوامل داخلی به شدت در دست پیگیری است و با بهانه های واهی از جمله تأمین مالی پروژه ها و زیان میلیاردی از اجرایی نشدن این قراردادها، می خواهند امتیازاتی که در قالب این مدل قراردادی به شرکت های داخلی داده می شود را کمرنگ تر جلوه دهند.

*توتال در پارس جنوبی افتضاح به بار آورد

خادمی با انتقاد از اینکه "متأسفانه از تجربه تاریخی صنعت نفت کشور در کار با شرکت های خارجی استفاده نمی کنیم"، گفت: زمانی که توتال در پارس جنوبی، توسعه چند فاز را در دست داشت، به جای اینکه در بخش مشترک پارس جنوبی توسعه و برداشت گاز داشته باشیم، فعالیت ها را در بخش غیرمشترک متمرکز کرده بود و افتضاحی که به کار گرفتن شرکت توتال در پارس جنوبی برای ایران به همراه داشت به اندازه ای است که ما برای همیشه نخواهیم با این شرکت کار کنیم.

این کارشناس صنعت نفت در پاسخ به اینکه "راهکار مناسب برای جایگزینی قراردادهای IPC چیست؟"، تصریح کرد: ابتدا دولت باید قبول کند که راه توسعه صنعت نفت نباید از مسیر IPC بگذرد، ما در دوران جنگ تحمیلی نشان دادیم با استفاده از مهندسان داخلی هم توسعه دادیم، هم تولید کردیم، هم در عین حال تعمیر می کردیم، هم تجهیزات آسیب دیده را بازسازی می کردیم، هم نفت صادر کردیم و همه و همه را با فکر و عمل جهادی متخصصان داخلی انجام دادیم.

*افزایش تولیدهایی که اکنون داریم از توسعه با توان داخلی در زمان تحریم است

وی افزود: بعد از اعمال تحریم ها که همه شرکت های به اصلاح بزرگ نفتی از ایران خارج شدند و منتظر زمین خوردن ایران ماندند، با تکیه بر توان داخلی میادین را توسعه دادیم و همین افزایش تولیدهایی که مدیران فعلی بر آن افتخار می کنند از توسعه در زمان تحریم ها به دست متخصصان داخلی حاصل شده است.

خادمی با تأکید بر اینکه "نگاه حاکم بر تدوین مدل جدید قراردادهای نفتی نگاهی نادرست است"، گفت: به گونه ای در این مدل قراردادی با شرکت ها و متخصصان داخلی برخورد شده است که در زمان قبل از دارسی با ما برخورد می شد. انگار وزارت نفت می پندارد متخصصان داخلی صنعت نفت تازه از ناکجاآباد آمده اند و هیچ توانمندی و شناختی در صنعت نفت ندارند و باید بیایند وردست یک شرکت خارجی و به مدت 20 تا 30 سال وردستی و شاگردی کنند تا یاد بگیرند چطور باید یک پروژه نفتی را مدیریت کرد، یا تأمین مالی یاد بگیرند یا توسعه را از اول بیاموزند.

*وزارت نفت همه چیز را معطل آمدن شرکت های خارجی نگه داشته است

وی ادامه داد: متخصصان داخلی صنعت نفت از نظر دانش صنعت نفت هیچ کاستی نسبت به شرکت های بزرگ نفتی جهان ندارند و هر جا به توان داخلی اعتماد شده توانستیم به هدفگذاری مورد نظر برسیم اما نکته اینجاست که وزارت نفت همه چیز را معطل آمدن شرکت های خارجی نگه داشته است.

عضو کمیسیون انرژی مجلس دهم با بیان اینکه "متخصصان داخلی نیز از مدل جدید قراردادهای نفتی مورد نظر وزارت نفت دل خوشی ندارند"، گفت: بیش از 80 درصد نفت ایران در مناطق نفت خیز جنوب تولید می شود و بیشتر پروژه های مناطق نفت خیز جنوب با تکیه بر توانمندی داخلی توسعه یافته یا در حال توسعه است، متخصصان مناطق نفت خیز جنوب اعلام کرده اند که اگر قراردادی در میادین این شرکت با مدل جدید قراردادی وزارت نفت به امضا برسد، حاضر به اجرای این قرارداد نیستند.

وی افزود: اکثر مدیران مناطق نفت خیز جنوب از مدیران زمان جنگ تحمیلی هستند و به خوبی به یاد دارند چطور مدیران و مهندسان داخلی در شرایط سختی چون جنگ تحمیلی و فشار تحریم ها توانستند پروژه های نفتی را مدیریت کرده و توسعه دهند؛ از این رو، هیچ گاه زیر بار این نمی روند که یک مخزن نفتی را صفر تا صد به یک شرکت خارجی بسپارند و ایرانی ها با مجوز شرکت های خارجی بتوانند در کنار آنها کارآموزی کنند.

خادمی خاطرنشان کرد: در صنعت نفت نباید مسائل را مقطعی و تک بُعدی دید و اگر وزارت نفت سیاست افزایش تولید نفت خام را برای صادرات بیشتر پیگیری می کند، جدا از اینکه این فکر و رویکرد درست است یا خیر، باید این برنامه مورد نظر را به گونه ای اجرایی کند که همه وضعیت حال صنعت نفت را که توانمندی های کسب شده در دوران تحریم ها است ببیند و هم نیاز آینده کشور را ببیند و نباید به گونه ای عمل کند که برای کسب یک هدف در زمان حال، آینده صنعت نفت ایران را با وابسته کردن این صنعت به شرکت های خارجی و فراهم کردن شرایطی که در آن توان داخلی نه تنها افزایش نمی یابد بلکه رفته رفته از بین می رود، به خطر بیندازد.