سفرامام حسین(ع) به همراه کاروان از مکه نقطه آغاز خط سرخ شهادت و قیام است. امام(ع) از مکه تا کربلا منازل متعددی را طی کردند که هر یک از این منازل و اشاراتی که امام در آنها داشته اند، کلاس درسی است.مشرق ان شاء الله تا ماه محرم می کوشد تا بصورت مداوم آنچه در تاریخ از این منازل نقل شده است را در اختیار خوانندگان بگذارد. روایت این منازل همگی از کتاب گران سنگ استاد "محمد رضا سنگری"، "آئینه داران آفتاب" است. برای این بزرگوار نیز اجری جزیل و توفیقی مضاعف آرزومندیم.منزل اول: بُستان ابن معمّر (ابن عامر)
صبحگاه هستم ذی‌الحجه سال 60 هجری اباعبدالله الحسین(ع) از مکه آهنگ کوفه کرد. (خروج امام را برخی سوم، برخی هفتم و گروهی دهم ذی‌الحجه نوشته‌اند؛ درست آن هشتم ذی‌الحجه است. چون امام در نامه به مردم کوفه اشاره فرموده است که روز سه‌شنبه، هشت روز از ذی‌الحجه گذشته، روز ترویه، آهنگ حرکت به سوی شما کرده‌ام.) نخستین منزل پس از مکه را بُستان ابن معمّر نوشته‌اند. این منطقه نقطه پیوند دو وادی نخله یمانی و نخله شامی است و متعلق به عمر بن عبیدالله بن معّمر بوده است. به آن بُستان ابن عامر نیز می‌گفتند. (معجم البلدان، یاقوت حموی، ج 2، ص 170)
چون این منزل در مسیر حرکت امام بعد از خروج از مکه بوده، امام درنگ و توقّفی بسیار کوتاه در آن داشته و سپس به تنعیم رفته است. تلاش امام در پرهیز از درگیری و شتاب در حرکت، به دلیل مسائل امنیتی و تهدید عناصر امویع باعث شتاب در عبور از نخستین منازل راه است. روز حرکت امام تقریباً معادل با 18 مهر ماه سال 59 هجری شمسی است.
برخی ملاقات فرزدق شاعر را در همین منزل در یوم‌التّرویه (هشتم ذی‌الحجه) با اباعبدالله الحسین(ع) دانسته‌اند. (اعیان الشیعه، سیدمحسن امین، ج 1، ص 594) احتمالاً درگیری میان یاران اباعبدالله و یحیی بن سعیدع برادر عمرو بن عاص والی مکه، در نزدیکی همین محل رخ داده است.
بستان ابن معمّر، به تعبیر یاقوت حموی، به غلط بستان ابن عامر و بستان بنی‌عامر نامیده شده است. در این محل دو درّه نخل یمنی و نخل شامی قرار دارند و بستان ابن معمر به بطن نخله نیز مشهور است. (معجم‌البلدان، ج 1، ص 414)
****
منزل دوم: منزل ابطح
ابطح به سیلگاه وسیعی که در آن سنگریزه و ریگ است، گفته می‌شود. (فرهنگ لاروس، ج 1، ترجمه سیدحمید طبیبان) و نیز به درّه پهن، مجرای فراخ، مسیل پهن، هموار، صاف و مسطّح می‌گویند. (فرهنگ معاصر عربی فارسی، عبدالنبی قیّم)
آغاز و شروع منزل ابطح وادی منا و انتهای آن به مقبره‌ای می‌پیوسته است که اهل مکه به آن معلّی می‌گفتند. در مراصدالاطّلاع، ابطح پیوسته و میان مکه و منا و از دو سو فاصله آن مساوی است (اندکی به منا نزدیک‌تر است.) خیف بنی کنانه همان جاست. (مراصدالاطّلاع، ج 1، ص 17 و معجم‌البلدان، ج 1، ص 74)
محل پیوستن نخستین پیوستگان را به کاروان اباعبدالله(ع) این منزل نگاشته‌اند. در تاریخ طبری آمده است: «یزید [یزید بن ثُبیط بصری] روان شد و شتابان برفت تا پیش حسین(ع) رسید و در ابطح به محل وی رفت. حسین(ع) از آمدن وی خبر یافت و به طلب او برون آمد. آن مرد به محل حسین رفت. گفتند: به طرف منزلگاه تو آمده.
و از پی او برفت و چون حسین او را نیافت، در محل وی در انتظارش نشست. آنگاه مرد بصری بیامد و او را در محل خویش نشسته دید و گفت: به کرم و رحمت خدا باید شادمان بود. آناه سلام گفت و به نزد حسین نشست و منظوری را که برای آن آمده بود، با وی بگفت که برای او دعای خیر کرد. آنگاه با وی ببود تا حرکت کرد. یزید همراه امام بجنگید و او و دو پسرش با وی کشته شدند.» (ترجمه تاریخ طبری، پاینده، ج 7، ص 2925)
یزید بن نبیط یا ثبیط از بصره برای پیوستن به امام حرکت کرده بود. گفته‌اند که او ده فرزند پسر داشت و آنها را برای کمک به اباعبدالله(ع) دعوت کرد و از آن میان تنها دو فرزند او، عبدالله و عبیدالله، خود را برای کمک به امام آماده کردند. نوشته‌اند همراه با او و فرزندش، یکی از پیروان ایشان نیز همراه شد و در روز‌هایی که راه‌ها را نیروهای نظامی عبیدالله بسته بودند، در منزل ابطح موفق به پیوستن به امام شد. (الامام الحسین و اصحابه، شیخ فضل علی القزوینی، ج 1، ص 151-150)