ترکیدن حباب ایجاد جنبش به واسطه فضای مجازی موجب بالا گرفتن انتقادها در محافل اپوزیسیون شده است. تندروترین و جوگیرترین عناصر فعال در این عرصه اکنون می گویند القای توهمی به نام جنبش سبز به اعتبار فضای مجازی چیزی جز «بلوف» نبوده است. نیک آهنگ کوثر، کاریکاتوریست خارج نشین نشریات زنجیره ای که در فقدان تحلیلگران جدی در میان محافل اپوزیسیون، مدت ها در حال جنب و جوش و جنبش بود اکنون پس از چند سال جوزدگی می نویسد: من هیچ گاه کسی را به رفتن در خیابان و حتی رأی دادن نخواهم خواند. هرگز کسی را به تحریم انتخابات و یا خانه نشینی هم تشویق نمی کنم! من «اکتیویست» نیستم، سیاست مدار هم نیستم. یک ناظرم، ناظری که مقایسه کردن هم اندکی بلد است... تعارف را کنار بگذاریم؛ همین چند ماه پیش که شایعه دستگیری سران جنبش سبز مطرح بود و دیدیم که عملی شد، دوستان «آنلاین» شعار می دادند «موسوی دستگیر بشه؛ ایران قیامت می شه». از دستگیری میرحسین موسوی و مهدی کروبی بیش از 100 روز گذشته است. اگر چیزی که تا الان دیده ایم اسم اش «قیامت» باشد، پس نباید چندان از دوران زندگی پس از مرگ ترسید! به عبارت دیگر، تهدیدهای آنلاین هیچ گاه خارج از محیط «وب» عملی نشد. سخن من به معنای این نیست که باید گروهی جان خود را به خطر می انداختند تا سران جنبش آزاد می شدند؛ به هیچ عنوان! اما وقتی شعاری داده می شود که در عالم واقع نمودی از آن نمی بینیم، گویندگان عملاً زمین جنگ را به حریف تقدیم کرده اند؛ یک «بلوف» با تاریخ مصرف.
عباس عبدی عضو ظاهراً مستعفی حزب مشارکت نیز با اشاره به بازی ناکامی که شبکه های اینترنتی ضد انقلاب برای تحریم فیلم پرفروش اخراجی های 3 و متقابلاً جا زدن یک فیلم شبه روشنفکری به عنوان فیلم بزرگ جهانی! راه انداختند، نوشت: این تحرک فاقد مبنا بود اما چرا اتفاقی که دلایل کافی برای غلط بودن آن وجود داشت؛ رخ داد؟ به نظر من دلیل اصلی آن اینترنت است. فضای اینترنت به معنای واقعی، مجازی است. هر چند اینترنت این امکان را فراهم می کند که افراد ناشناخته، ایده ها را فارغ از محدودیت های پیشین ارایه کنند، در عین حال ممکن است ایده هایی غیر مسئولانه و غیر جامع و فکر نشده نیز مطرح شود و براساس فضای اینترنت بسط یابد، بدون اینکه زمینه های لازم را دارا باشد. حضور پررنگ جوانان در اینترنت و تبدیل این فضا به میدان مبارزه طلبی و ابراز وجود، موجب شکل گیری طرح هایی می شود که در فضای واقعی اجتماعی چندان مورد توجه نیست، اما در فضای مجازی خیلی اهمیت پیدا می کند، ولی هنگامی که در واقعیت اجتماعی با نتایج این طرح ها مواجه شوند، چیزی جز یأس و نا امیدی درو نخواهند کرد. یقین دارم که اکثریت قاطع مردمی که این دو فیلم را دیده اند، اصولاً اعتنایی به این تحریم مجازی نداشته اند، بنابراین بهتر است که از این پس درباره پیشنهادهای غیر دقیق و احساسی که در فضای مجازی طرح می شود حساب چندانی را باز نکرد.
با مزه تر از همه تقلاهای شبکه به بن بست رسیده و تاریخ مصرف گذشته بالاترین است که از یک سو اذعان می کند « برخی از ما فکر می کنیم با گذاشتن چند لینک تزئینی به وظیفه خود در قبال جنبش عمل کرده ایم و لینک الله اکبر گفتن را در بالاترین می گذاریم اما آیا شده که خودمون هم بریم و الله اکبر بگیم؟» و از طرف دیگر به اعتبار اینکه ترک عادت موجب مرض است، می نویسد «چرا هیچ کس پیشنهادی، طرحی چیزی نمی ده و همه نشستن ببینن فیس بوک 25 بهمن یا شورای هماهنگی سبز کی بیانیه می ده؟ با هر کس که صحبت می کنی بهانه ای برای نیامدن به خیابان داره».