یکی از خبرنگاران سایت ضدانقلابی خودنویس گزارشی از مراسم موسوم به "نشست چهار روزه سفیران سبز امید" در پاریس ارائه کرده که چهره نسبتا شفافی از قد و قواره سفیران سبز امید را نمایان می سازد.
به نوشته این خبرنگار، آنچه او دیده است 20 تا 30 نفر از نیروهای اپوزیسیون فرانسه است که در جلسه ای شبیه به "مجلس ترحیم" گرد هم آمده و یک سری شعار داده اند.
او می نویسد: موضوع دعوت، نشست چهار روزه «سفیران سبز امید» در پاریس بود که براساس دعوتنامه‌ای برای برخی از روزنامه‌نگاران ارسال شده بود. اما آنچه که من دیدم بیشتر به یک مجلس ترحیم می‌مانست تا نشست! با همان بی‌نظمی‌ها و چاق سلامتی‌ها. مجلس ختمی با حضور حداکثر بیست تا سی نفر از بچه‌های سبزی که اخیرا به فرانسه آمده‌اند و نیز حضور برخی چهره‌ها اصلاح‌طلب همچون مزروعی و ..
جلسه با تاخیری دو ساعته آغاز شد. وقتی یکی از روزنامه‌نگاران باسابقه که از این همه بی‌نظمی کلافه شده بود علت تاخیر را جویا شد، به وی گفتند چون چند نفر میهمان دیگر قرار است از کشورهای دیگر بیایند به ناچار مجبور شده‌اند مجلس را با تاخیر برگزار کنند که آنها هم برسند. اولین بار بود می‌دیدم که یک مراسم را برای حضور میهمانان (و نه سخنرانان) به تعویق می‌اندازند. البته برگزار کنندگان گفته بودند که قرار است سه نفر از هلند بیایند، اما نهایتا تنها کسی که ما دیدیم فردی بود که با تاخیر وارد شد و سراسیمه فقط یک متن انگلیسی را قرائت کرد! ظاهرا کل تاخیر مربوط به این قضیه بوده است.
به هرحال این جلسه آغاز شد و ابتدا روح الله شهسوار از اعضای «کانون دکتر شریعتی» و از برگزارکنندگان این نشست، ضمن خوشامدگویی به حاضران، شرح مختصری از اهداف برپایی این نشست چهار روزه ارائه کرد. اهدافی که چیزی از آن مشخص نبود. اهدافی گنگ همراه با شعارهایی که بیشتر به محفل‌های شبانه دوستان شبیه بود تا یک نشست تخصصی.
پس از سخنان آقای شهسوار، آقای دکتر اردشیر امیر ارجمند، بسان روسای جمهور که در هر سخنرانی، فارغ از جو و فضای همان جلسه سیاست‌های کلی را نقد و تحلیل و گفته‌هایی را بیان می‌کنند، مسائلی را در خصوص انتخابات آتی مجلس بیان کرد که از آن جمله بود انتخابات آزاد. فرمودند: «انتخابات آزاد، سالم و منصفانه، یک حق است و حاکمیت موظف به ادای این حق به شهروندان خویش»؛ ایشان ظاهرا لازم ندیده بودند در خصوص این نشست مطلب خاصی بگویند.
اما این نشست حواشی را نیز به همراه داشت که شاید ذکر آنها خالی از فایده نباشد.
اولین مساله و مهمترین نقش بدون انکار را شاید بتوان به حضرت سراج میردامادی داد. وی اگرچه با تاخیر هم وارد این مجلس شدند، اما مادام که نبودند، جلسه نیز نبود! اگرچه تیر درخواستم برای گفتگو با امیر ارجمند به سنگ خورده بود؛ اما شاهد بودم یکی از روزنامه‌نگاران با سابقه نیز نزد دکتر اردشیر رفت و پس از تعارفات اولیه از وی خواست که با او گفتگو کند. اما امیر ارجمند بازهم گفت که بدون اذن سراج میردامادی کاری نمی‌کند. آن روزنامه‌نگار با سابقه نیز قید این گفتگو را زد و من شنیدم که به دوستش می‌گفت پس هدف از این دعوت «با اصرار» صرفا گرفتن «بیعت» بوده است!
دومین موضوعی که در این مجلس ترحیم واضح بود، تلاش مذبوحانه‌ای برای امنیتی جلوه دادن فضا بود! اینکه عکس نگیرید، فیلم نگیرید و قس علیهذا. وقتی علت را جویا شدند گفتند برخی از میهمانان به ایران رفت و آمد دارند و نباید چهره‌های‌شان دیده شود. ما که در بین آن 25 تا 30 نفر چهره خاصی ندیدیم، و تقریبا همه از برو بچه‌های سبزی بودند که در این یکی دو ساله به فرانسه آمده بودند به علاوه برخی روزنامه‌نگاران با سابقه دیگر چون آقای شاهید و ادیب زاده و نوشابه امیری و هوشنگ اسدی و... به هرحال کسی اجازه نداشت از شرکت کنندگان فیلم و عکس بگیرد، آن هم فقط به دلیل اینکه برخی مسافر ایران هستند.
مساله‌ی بعد که به نظرم بسیار هم مهم بود متکلم وحده بودن امیر ارجمند بود که ظاهرا قرار بود وی فقط سخنرانی کند و برود و به سوالات روزنامه نگاران پاسخ ندهد! حالا چرا پیش از این مراسم اصرار داشته‌اند که روزنامه‌نگاران بیایند الله اعلم!
به هرحال آنچه مشخص بود اینکه این نشست بیشتر یادآوری بود برای فضای دو سال گذشته سبزها و نه نقد و کارکرد جنبش سبز و نیز نقش سفیران این جنبش. این نشست بیش از هر چیز به یک محفل خصوصی می‌مانست که اندکی هم شبیه جمع‌های مافیایی بود و هیچ غیری را نمی‌پذیرفتند؛ نه آنکه فرصتی ندهند که سخن بگوید، اساسا فضا برای سخن مخالفی بدون هماهنگی با «حضرت سراج» مهیا نبود.
)
)
