نویسنده آنگاه می پرسد: مگر رجوی تا حالا بوده که می پرسید اکنون کجاست؟ اصلا او عادت دارد غیب شود. توی زندان شاه وقتی که سران مجاهدین اعدام شدند غایب بود. وقتی زن اولش و موسی خیابانی توی خانه تیمی بودند و کشته شدند غایب بود. در عملیات های سازمان بر علیه سربازان ایرانی غایب بود. در ماجرای دستگیری زن سومش در فرانسه غایب بود. حالا هم طبق عادت غایب است و دیگر سؤال ندارد.
یکی دیگر از همین بریده های سازمان منافقین در سایت اینترلینک نوشت: بیش از 23 سال می گذرد که استراتژی جنگ آزادیبخش سازمان در خاک عراق به گل نشسته است، استراتژی که انبوهی از جوانان ایران را به مزدوران فارسی زبان دیکتاتورترین مرد عرب (صدام) تبدیل کرد؛ استراتژی که سربازان ایرانی را هدف گرفت و مردم ایران زمین را در مرزهای مجاور خاک عراق به خون کشانید و خانواده های بسیاری را داغدار کرد. رجوی در این استراتژی همه چیز را باخت و خاک عراق تبدیل به باتلاقی برای تشکیلات سازمان شد. استراتژی سازمان در رفتن به عراق و مزدوری صدام، طناب داری شد برای پایان یافتن رویاهای رجوی.
عضو سابق سازمان منافقین می افزاید: سازمانی که با شعار جنگ آزادیبخش نیرو ذخیره و به دام می انداخت اکنون برای تکه زمینی که فقط بتواند خودش در آنجا نفسی کشیده و بقا داشته باشد شب و روزش به هم دوخته شده است و هراسان دست به دامان نمایندگان آمریکایی و لابی اسرائیلی می شود. این همان سازمانی است که می خواست ایران را با کمک صدام و غرب آزاد کند ولی اکنون شبی نیست که به آرامش تا صبح سپری کند. راستی مسعود رجوی کجا است که پاسخ دهد پس چه شد آن سخنرانی های آتشین و فرمان شلیک و دلقک بازی.
اینترلینک با اشاره به بزدلی و بی شخصیتی کم نظیر سرکرده منافقین یادآور می شود: او قطعا شجاعت پذیرش شکست و اذعان به آن را نداشت و لذا تصمیم به دروغ های بیشتر و فریب های بزرگتر گرفت تا بدانجا که پس از 23 سال که ریش و ریشه اش در خاک عراق سوخته و دود شده، باز هم به دروغ می گوید نگفتم سیاه دانه است!!؟ نگفتم جنگ آزادیبخش جواب دارد!! نگفتم اشرف مرکز کانونی نبرد استراتژیک علیه رژیم مذهبی است!! رجوی نه این که نداند اینها همه حرف مفت است قطعا همه اینها را خوب می داند اما شجاعت پذیرش شکست چیزی است که در وجود رجوی همچون همه دیکتاتورهای تاریخ یافت نمی شود.
اما بخوانید از شبکه ضد انقلابی بالاترین که خطاب به سازمان منافقین تاکید می کند: دوستان! آن زمان که به محضر سیدالرئیس صدام الحسین التکریتی رفتید و سید المسعود الرجوی، صدام را در آغوش گرفت باید می دانستید که نمی شود به آغوش دیکتاتور رفت، آن هم دیکتاتوری که به میهنتان حمله ور شده و خون ایرانی را به زمین ریخته. حالا اما صدامی در کار نیست و شما مانده اید و یک کمپ تروریستی که تنها چند ماه وقت دارید تخلیه اش کنید. متاسفم برای بیچارگان گرفتار در اشرف که فریب رجوی را خوردند و عمرشان در بیابان های عراق تلف شد و حتی همان رجوی و زنش در کنارشان نایستادند و بزدلانه گریختند.