|
کلارآباد دات کام 
|
برداشت من این است که خواسته های موسوی و کروبی خارج از چارچوب قانون اساسی نبود. خواسته های آنها مبتنی بر قانون اساسی بود.
سنت گفت و گوی رسانه های اصولگرا با نیروهای مخالف یعنی اصلاح طلبان برعکس سنت گفت و گوی رسانه های اصلاح طلب با اصولگرایان چندان سابقه ای ندارد. شاید تقصیر از دو طرف باشد. از سویی شاید رسانه های اصولگرا تمایلی به این گفت وگو نداشته باشند و از سوی دیگر شاید اصلاح طلبان از این گفت و گوها واهمه دارند. هرکدام از این دو فرضیه درست باشد، فرقی در نتیجه نخواهد داشت. سوالات انبوه، چالشی و البته انتقادی رسانهه ای اصولگرا از اصلاح طلبان کمتر با آنها در میان گذاشته شده؛ درحالی که خبرنگاران رسانه های اصلاح طلب تقریبا به راحتی سراغ اصولگرایان را می گیرند و با آنها گفت و گو می کنند.
گفت و گوی هفته نامه مثلث با حجت الاسلام عبدالواحد موسوی لاری را از همین جهت باید گفت و گوی یک رسانه اصولگرا با حفظ مواضع اش با یک چهره اصلاح طلب دانست. این نشریه ترجیح داد انتقاداتش از جریان های نزدیک به چپگرایان سنتی از جمله مجمع روحانیون مبارز را مستقیما با یکی از چهره های سرشناس این مجمع طرح کند؛ شفاف و بدون رودربایستی و تعارف. طرف مورد مصاحبه هم تمام تلاش اش را کرد که از خودش و جریان متبوعش دفاع کند. در این میان اینکه مخاطب جانب کدام طرف مصاحبه را می گیرد، بستگی به ذائقه و نگرش خواننده دارد.
مصاحبه با آقای لاری از موضعی اصولگرایانه و کاملا جدی و انتقادی صورت گرفته است. شاید این جدال فکری در تمامی لحظات این مصاحبه قابل لمس باشد؛ جایی که آقای لاری سعی می کند به انتقادات وارد بر موسوی و کروبی پاسخ ندهد و از نقاط افتراقش با این افراد سخنی نگوید و در واقع انتقادهای دو سال اخیر از مجمع و جریان اصلاح طلب را نادیده بگیرد که این موضع اصلا امیدوارکننده نیست. یا اینکه از برخی سایت ها گلایه کند، در مقابل عمل روزنامه سلام در 18تیر78، چندان دفاعی نداشته باشد اما همچنان از فراخوان 30 خرداد 88 دفاع کند، با وجود انتقادات شدید ما. *جناب آقای موسوی لاری! برخی مسائل همواره مورد ابهام بوده و موجب وارد شدن اتهاماتی به اصلاح طلبان، مجمع روحانیون، شخص آقای خاتمی و جنابعالی شده است. به نظر می رسد گاهی اصلاح طلبان دوست نداشتند، گاهی صلاح نمی دانستند و گاهی ترجیح می دادند که سکوت پیشه کنند تا نقاط ابهام سرپوشیده باقی بماند. حتی فکر می کردند که اگر پاسخ بدهند ممکن است مسائل دیگری مطرح شود و به همین دلیل به سکوت خود ادامه دادند. در عین حال سوالات ما بیشتر مبتنی بر همین نقاط ابهام است، چرا که برخی مسائل به قدری تکرار شده که تکرار مکرر آنها چندان جالب نیست. اتفاقا من هم می خواستم به همین نکته اشاره کنم. من هم تمایل ندارم اینگونه مباحث تکرار شود. یعنی بیشتر درباره آینده بحث کنیم و خیلی در گذشته نمانیم.
*البته منظور من بحث درباره گذشته و آینده نبود، بلکه مهم این است که شما به سوال ها به صورت شفاف پاسخ دهید تا قدری از این نقاط ابهام کاسته شود. در ابتدای بحث قدری درباره اوضاع مجمع روحانیون صحبت کنید. در حال حاضر وضعیت مجمع چگونه است؟ در گذشته تفکرات متفاوت تری نسبت به امروز در مجمع وجود داشت که از جمله آنها می توان به امثال آقای کروبی اشاره کرد. باتوجه به جدا شدن او و برخی دیگر از اعضای مجمع، آیا تنها یک گرایش در تشکلی که شما در آن فعالیت می کنید وجود دارد؟
به اعتقاد من نمی توان گفت که در گذشته در مجمع روحانیون گرایش های متفاوتی وجود داشت. در مقطع میان سال های 76 تا 84 – یعنی از زمانی که دولت اصلاحات شکل گرفت – تعدادی از دوستان ما مانند آقای خاتمی، بنده و برخی افراد دیگر به دلیل درگیری با مسائل اجرایی، حضور کمرنگتری در مجمع داشتیم. از سوی دیگر، آقای کروبی به دلیل اینکه در مجلس بود و با افراد بیشتری آشنا بود و انگیزه بیشتری هم برای فعالیت های بعدی داشت، طبعا حضورش در مجمع پررنگ تر بود. باتوجه به اینکه او دبیر مجمع بود، تعدادی نیروی جدید را به مجمع روحانیون دعوت کرد. پس از اینکه بر اثر حوادثی که پیش آمد از مجمع روحانیون کناره گیری کرد، آن افراد نیز همراه با او مجمع را ترک کردند. البته چون این افراد از اعضای موسس مجمع نبودند، رفتنشان به معنای انشعاب در مجمع روحانیون نبود. تنها دو نفر مجمع را ترک کردند و آن هم آقایان کروبی و منتجب نیا بودند. رفتن آقای کروبی از مجمع به عنوان یک عضو باسابقه و نیرویی که در شکل گیری مجمع نقش داشت، مهم بود. البته آقای منتجب نیا نیز از اعضای اصلی و از موسسین مجمع بود که به همراه آقای کروبی مجمع روحانیون را ترک کرد. اما مجمع چارچوب خود را حفظ کرد و در عین حال جدی تر و در چارچوبی مناسب تر و منظم تر به کار خود ادامه داد. دلیل این موضوع هم این بود که بسیاری از نیروهای فعلی مجمع از فعالیتهای اجرایی فارغ شده بودند و حضور بیشتری در مجمع داشتند، مثل آقای خاتمی، آقای موسوی خوئینی ها، آقای محتشمی پور،
آقای انصاری و دوستان دیگری که در این قصه بودند. بنابراین من تلقی آنچنانی که طیفهای مختلفی در مجمع بودند، ندارم، بالاخره افرادی که زیر یک سقف و در یک تشکل فعالیت می کنند هم ممکن است اختلاف سلیقه هایی داشته باشند اما از نظر مواضع اصولی، جهتگیری کلی و راهبردها، اختلافی با یکدیگر ندارند. در خصوص مجمع روحانیون نیز همین طور است، یعنی اختلافی نداشتند و ندارند. *در حال حاضر شرایط چگونه است؟ آیا جلسات مجمع به صورت منظم برگزار می شود؟
بله، تقریبا می توانم بگویم که هیچ زمانی تا این حد منظم نبوده است. شورای مرکزی هر دو هفته یک بار جلسه دارد، جلسات کمیته سیاسی نیز حسب نیاز برگزار می شود و ارتباطمان با دوستانی که به عنوان همراه و همفکر مجمع در نقاط مختلف همچون قم، مشهد و... داریم، برقرار است.
*جناب آقای موسوی لاری! برخی معتقدند که مجمع روحانیون دوره امام و دوره پس از امام تفاوتهایی دارند. منتقدان شما میگویند که مجمع روحانیون در این سالهامطیع کامل ولایت فقیه نبوده و در این حوزه ضعیف عمل کرده است؛ البته ما هم برای اینکه نسبت به این گمانه همدلی کنیم، شواهد و مصادیق زیادی را در نظر داریم؛ تشکلی که در زمان امام به عنوان یک تشکل رسمی، سنتی و ریشه دار و متشکل از افراد انقلابی شناخته میشد. اگرچه ممکن است عقاید اعضای مجمع روحانیون مبارز با دیگران یکسان نباشد، اما نمی توان سوابق انقلابی این افراد را کتمان کرد. آیا شما این نظر که می گوید ولایت پذیری زمان امام امروز در میان اعضای مجمع دیده نمی شود را قبول دارید؟
تا از ولایت پذیری چه معنایی در ذهنمان باشد؟ من می خواهم عکس این نظر را بگویم. صراحتا عرض می کنم که به اعتقاد من، جریان روحانی رقیب ما - نمی خواهم از لفظ مقابل، مخالف و... استفاده کنم – چنین رفتاری را در عصر حضرت امام و بعد از امام همواره در پیش گرفته اند. اینها در عصر امام ضمن اینکه به ایشان ارادت داشتند اما اینطور نبود که تمام نظرات امام را دربست بپذیرند. فی المثل امام از دولت آقای موسوی حمایت می کرد اما آنها مخالفت می کردند. نامه های انتقادی برای امام می نوشتند و از ایشان به خاطر برخی کارها انتقاد می کردند. نمونه اش هم نامه ای بود که مرحوم آقای توسلی در مصاحبه ای گفتند که اینها نامه ای به امام نوشتند و ایشان تعابیر خاصی داشتند که در اظهارات آقای توسلی هست و من تکرار نمی کنم. یا از جریانی که در مقابل امام می ایستادند، حمایتهای صریح و روشن داشتند. البته من هیچگاه منتقد به آن رفتار نیستم؛ به دلیل اینکه آنها مجموعه ای فکری بودند که امام خمینی را به عنوان رهبر نظام قبول داشتند اما ممکن بود با پاره ای از دیدگاههای ایشان همراه نباشند و نسبت به آنها انتقاداتی داشتند و انتقادات خود را نیز مطرح می کردند. از این نظر باید از آنها تقدیر کرد که دیدگاه خود را به صورت صریح و روشن مطرح می کردند اما از این سوی ماجرا که آنها بعد از رحلت حضرت امام - مثلا همانگونه که در عصر امام منتقد امام می شدند در این زمان رویه این چنینی در پیش نگرفتند و اینگونه نکردند – دیدگاه های تشکل خود را با دیدگاه رهبری برابر بدانند و هر کسی که دیدگاههای آنها را نپذیرد به مخالفت با رهبری متهم کنند، که نمی دانم چرا در آن زمان انتقاد از امام جایز بود، اما امروزه چنین نیست! من این را تفاوت دیروز و امروز آنها میبینم.
*حاج آقا صبر کنید! شما می گویید من قبول ندارم و آنها چنین رفتاری داشتند ... عرض من این است که آنچه شما به مجمع روحانیون نسبت می دهید یعنی تغییر مواضع در زمان امام و بعد از ایشان، از طرف مقابل قصه دیده می شود، نه از طرف ما. *بسیار خوب! جای پاسخ از طرف جریان رقیب شما وجود دارد و من در مقام پاسخگویی نیستم. اما اینکه شما می گویید ما بعد از امام به رهبر معظم انقلاب اعتقاد عملی و نظری داریم، بسیار امیدوار کننده است. ما در آن زمان و این زمان در چارچوب حرکت کرده و میکنیم. * و این از اصول شماست؟ بله، اما اگر انتقادی داشته باشیم آنها را مطرح می کنیم. *پس التزام عملی به نظرات رهبر معظم انقلاب دارید اما ممکن است انتقاداتی نیز داشته باشید؟ قطعا همینطور است. ما پذیرفته ایم که رهبری در راس هرم این نظام است، طبعا رهبری را پذیرفته ایم و اینکه با ایشان کار می کنیم یعنی التزام داریم، البته ممکن است در جایی هم انتقاد داشته باشیم که حتما آن را مطرح می کنیم. *بسیار خوب! شما به رهبر معظم انقلاب التزام دارید و اگر ایشان دستوری بدهند با وجودی که انتقاداتی دارید، به آن عمل می کنید؟ تاکنون همینطور بوده است. *پس آنچه ما از نگاه بیرونی می بینیم این است که شما به نظر رهبر معظم انقلاب عمل می کنید؟ بله. *جناب آقای موسوی لاری! رهبر معظم انقلاب در نماز جمعه تاریخی 29 خرداد 88 بر پرهیز از هرگونه اردوکشی خیابانی تاکید کردند اما مجمع روحانیون با وجود تاکید ایشان برای 30 خرداد بیانیه ای به منظور دعوت از مردم برای حضور در خیابانها صادر کرد. این تناقض را چگونه حل می کنید؟ نه! ما قبل از این نماز جمعه یعنی در 28 خرداد تقاضای راهپیمایی را به وزارت کشور داده بودیم، اطلاعیه ای نداده بودیم. *یعنی بعد از نماز جمعه 29 خرداد مجمع روحانیون هیچ بیانیه ای صادر نکرد؟ بیانیه دادیم و رفتارها را نقد کردیم اما دعوت به حضور در خیابانها نداشتیم چرا که می خواستیم در چارچوب حرکت کنیم، گرچه اعتراض را حق خودمان می دانستیم. *پس چرا محکوم نکردید؟ چه چیزی را؟ * اینکه مخالفان نظام در روز 30 خرداد در خیابانها حضور پیدا کردند.
اینکه بگوییم آنهایی که در 30 خرداد در خیابانها بودند همه مخالف نظام بودند حرف عجیبی است. ببینید! شما می گویید که چرا بعد از 29 خرداد اطلاعیه صادر کردید و مخالفان را به خیابانها کشاندید که ما می گوییم چنین بیانیه ای ندادیم. ما در 28 خرداد یعنی قبل از خطبه های نماز جمعه تقاضای رسمی به وزارت کشور ارائه کردیم اما وزارت کشور تا 30 خرداد پاسخ ما را نداد. زمانی هم که پاسخ داد ما از مردم خواستیم به خیابانها نیایند.
* اجازه بدهید! کمی شفاف صحبت کنیم. شما در روز 30 خرداد چه ساعتی اعلام کردید که مخالفان به خیابان نیایند؟ همان ساعتی که وزارت کشور به ما پاسخ داد. * شما با پاسخ وزارت کشور چه کار داشتید؟ رهبر معظم انقلاب در نماز جمعه فرمودندکه از اردوکشی خیابانی پرهیز کنید و اعتراضات را از مراجع قانونی پیگیری کنید. خودتان می گویید که آقا گفتند همه چیز قانونی باشد و اعتراضات را از مراجع قانونی پیگیری کنید. وزارت کشور هم به نوعی زیر نظر رهبری است. ما یک روز قبل تقاضای قانونی خود را به این وزارتخانه ارائه کردیم اما خبر نداشتیم که ایشان فردای درخواست ما چه می خواهند بگویند. ما مسیر قانونی را رفتیم و منتظر پاسخ قانونی بودیم. * بیانات 29 خرداد ایشان که کاملا گویا بود. به هرحال ما یک جریان معترض بودیم ولی می خواستیم اعتراضمان را قانونی پیگیری کنیم و وقتی وزارت کشور جواب رد داد، گرچه این پاسخ را قبول نداشتیم اما به پیگیری اعتراضاتمان از طریق قانونی وفادار مانده و اعلام کردیم راهپیمایی نداریم.
[ شنبه 90/6/5 ] [ 11:48 صبح ] [ م.ص ]
[ نظر ]
|
درباره وبلاگ  ) ) 
امکانات وب  بازدید امروز: 1049 بازدید دیروز: 847 کل بازدیدها: 4925301 |
