کیهان نوشت: یک همکار نشریات زنجیره ای می گوید بحران اقتصادی کشورهای غرب به خاطر عمل نکردن به نسخه سرمایه داری است و ایران از این ماجرا باید درس بگیرد!

سعید لیلاز در سایت دیپلماسی ایرانی نوشت: بحرانی که اخیراً در حوزه یورو ایجاد شده است، بحرانی برای نظام سرمایه داری نیست. اتفاقاً نظام سرمایه داری آن چنان که واضعین برجسته و اولیه آن همچون آدام اسمیت، میلتون فریدمن و فرد فریدریش فون هایک می گویند نظامی است که اگر حرفهای آنها به درستی و کاملاً رعایت شود و امکان عملی شدن آن وجود داشته باشد، هرگز اجازه نمی دهد که چنین بحرانی به وجود آید. به عبارت دیگر بحران پدید آمده ناشی از عمل نکردن به توصیه های نظریه پردازان نظام سرمایه داری است. بنابراین این مهم است که توجه کنیم که بحران پدید آمده، بحرانی برای نظام سرمایه داری نیست. بلکه این وضعیت بحرانی برای دولت ها و دخالت آنها در اقتصاد است.

وی می افزاید: این بحران درس بزرگی برای ایران دارد. درسی که این بحران برای ایران دارد این است که دولت ها نباید به خود اجازه دهند که میزان کسری و بدهی آنها از میزان درآمد و قدرت بازپرداخت آنها از حد معینی بالاتر رود. در واقع ماهیت بحرانی که یونان و از طریق یونان، ایتالیا و اسپانیا، پرتغال و ایرلند و در نهایت کل حوزه یورو را در برگرفته، بحران مداخله بیش از حد دولت در امور اقتصادی و بحران افزایش شدید هزینه های دولت تحت فشارهای اجتماعی است.

وی همچنین نوشت: بنابراین ما باید ماهیت این بحران را درست بشناسیم. چون وقتی به تبلیغات رسمی و جاری در کشورمان توجه کنیم می بینیم که براساس اطلاعات غلط تحلیل های نادرست در مورد این بحران مطرح می شود. اساس این بحران به ماهیت و کارکرد نظام سرمایه داری ربطی ندارد.

آقای لیلاز توضیح نمی دهد اولاً این چه مدل ناکارآمدی است که در هیچ جا نه در اروپای بحران زده و نه در آمریکا- قابل اجرا نبوده و نتایج فعلی را به بار آورده است. ثانیاً بحران فعلی منحصر در کشورهایی مانند یونان در ایتالیا و اسپانیا و پرتغال و ایرلند نیست بلکه به آمریکا و انگلیس و فرانسه نیز کشیده شده است. ثالثاً اگر کسری بودجه ملاک بحران از نگاه اینان محسوب می شود چرا که قبله سرمایه داری (آمریکا) را مثال نمی زند که دولت آن، بدهکارترین دولت دنیا و دارای بزرگ ترین کسری بودجه است تا جایی که امسال میزان بدهکاری دولت آمریکا به 14 هزار و پانصد میلیارد دلار رسیده است. چگونه می شود قبله سرمایه داری به این میزان از ورشکستگی و «بی محلی و بی پشتوانه اقتصادی» برسد و بعد بتوان ادعا کرد این بحران ربطی به ماهیت نظام سرمایه داری ندارد؟ رابعاً چرا افرادی از این دست حاضر نیستند اذعان کنند که قبله سیاسی مورد تبلیغ آنها از اساس فرو ریخته و آنان را دچار تشویش ذهن کرده است؟ و چرا برخی قلم زنان غیرآمریکایی این قدر بی محابا و آمریکایی تر از آمریکایی ها برای نظام رو به موت سرمایه داری، خودکشی می کنند؟