اصغر فرهادی یادش رفت همین جایزه اسکار مارلون براندو در اعتراض به رفتار دولت امریکا با سرخ‌پوست‌ها نگرفت. آقای فرهادی موقع اسکار گرفتن به چی فکر می‌کردید؟ اصلن فکر می‌کردید؟ به یاد دانشمندان اتمی شهید ایران بودید؟من منکر سیاهی‌ها نیستم، همین سیاهی مگر طلا و مس سیاهی‌ها را نشان نداد؟ پس چرا این فیلم حتا به یک جشنواره درجه سوم خارجی هم دعوت نشد؟ جایزه که توی سرشان بخورد. آیا به این خاطر نبود که چون نشان می‌داد آخوندها هم با فقر دست و پنجه نرم می‌کنند بایکوت شد؟

 وقتی دانشمند و پزشک جراح ما جایزه برترین و نوآورترین جراحی جهان را برد و برنده شد چرا جایزه‌اش را ندادند و گفتند که ایران در تحریم است؟ مگر آقای اصغر فرهادی و فیلمش ایرانی نبودن که جایزه به او داده شده و ایران هم در تحریم نبوده است؟ اگر واقعن فکر می‌کنیم که این کارها سیاسی نیست پس حتمن ما گنگ‌های خوابدیده هستیم.

هالیوود سیاسی نیست. گلدن گلاب سیاسی نیست. سرنخ صنعت پورن جهان را در دست داشتن سیاسی نیست. لیبرالیسم سیاسی نیست. تبلیغ‌ آشوب‌ آفرین‌ هیجانی سیاسی نیست. سیاست‌های فرهنگی شیطان بزرگ سیاسی نیست. لانه روباه پیر سیاسی نیست. سپر دفاع ضد موشکی سیاسی نیست. گوآنتانامو سیاسی نیست. ابوغریب سیاسی نیست. ناتوی فرهنگی سیاسی نیست. سیاست خارجی بوش و اوباما سیاسی نیست. اتاق بیضی سیاسی نیست. کراوات سیاسی نیست.
دروغ 11 سپتامبر سیاسی نیست. جنگ علیه عراق و افغانستان سیاسی نیست. ناکازاکی، هیروشیما، ویتنام، حلبچه و شلمچه، اردوگاه زنان ده ساله ژپا و کشتار فرقه داوودیان سیاسی نیست. قتل عام فلسطینی‌های نمازگزار توسط یک اسرائیلی سیاسی نیست. به آتش کشیدن اولین قبله مسلمان جهان سیاسی نیست.
پاره کردن قرآن سیاسی نیست، کاریکاتور دانمارکی سیاسی نیست، تیاتر آلمانی سیاسی نیست، کودتای 28 مرداد سیاسی نیست. کشتن ملت مظلوم پاکستان سیاسی نیست. استعمار و استکبار سیاسی نیست. ترور دانشمندان اتمی ایران زمین سیاسی نیست. خونی که از سبیل جان بولتن می‌چکد، سیاسی نیست.
حمایت از منافقین سیاسی نیست. دست دادن مسعود رجوی با صدام یزید کافر سیاسی نیست، بمب مسجد ابوذر سیاسی نیست. هفت تیر سیاسی نیست. ترور رییس جمهور، نخست وزیر، اولین رئیس شورای انقلاب، اولین رئیس ستاد ارتش، اولین رئیس شورای عالی قضایی، اولین امام جمعه‌های پانزده شهر سیاسی نیست.
راه انداختن بی بی سی فارسی با پول مالیات مردم انگلستان سیاسی نیست. زدن ایرباس ایران در خلیج فارس سیاسی نیست. برهنه شدن گلشیفته سیاسی نیست، سینه‌های عریان لونا شاد سیاسی نیست. بهایی شدن خبرنگارهای بی بی سی سیاسی نیست. راه اندازی سایت دیگربان با یورهای بیگانه سیاسی نیست.
نیرنگ سیاسی نیست. تفنگ و توپ و تانک سیاسی نیست. چراغ سبز نشان دادن به آل خلیفه وحشی سیاسی نیست. بمب فروختن به آل سعود سیاسی نیست. ایران هراسی سیاسی نیست. حمایت از مریم رجوی سیاسی نیست. ریگی را قهرمان ملی خواندن سیاسی نیست.
صدای امریکا سیاسی نیست. گرین کارت سیاسی نیست. ویزای حقوق بشر سیاسی نیست. 200 کلاهک اتمی رژیم صهیونیستی، سیاسی نیست. گلوله آمریکایی‌ها درون سینه بچه‌های کانال پرورش ماهی، سیاسی نیست. تانک مرکاوا سیاسی نیست. ترکش خانه کرده در گلوی رزمنده شرق ابوالخصیب، سیاسی نیست. شهادت مردان خدا سیاسی نیست.
با شنی تانک، روی سینه دلاوران هویزه رفتن، سیاسی نیست. تحریم و تهدید و جنایت، سیاسی نیست. آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای سیاسی نیست. سازمان ملل سیاسی نیست. کشتی بریجتون سیاسی نیست. گاز خردل ساخت کشور فرانسه، سیاسی نیست. گاز فلفل در چشم دانشجویان آمریکا سیاسی نیست. تجاوز به زنان خرمهشر سیاسی نیست.
حمله به چادرنشینان مظلوم جنبش 99 درصد سیاسی نیست. نقشه کشیدن برای ترور حاج قاسم سیاسی نیست. یتیم کردن علیرضای 4 ساله سیاسی نیست. کشتن داماد کربلای 5 جلوی چشم کمپوت انرژی جبهه‌ها سیاسی نیست. بمب آمریکایی که 38 نفر را در یک عروسی هرات کشت سیاسی نیست.
من منکر سختی‌های داخل کشور که خیلی‌هایش را هم‌این ابرقدرت‌های شیطانی برای ما نسخه پیچیده‌اند نمی‌شوم ولی اینکه کسی به خودش جرات دهد از سیاهی‌های داخل کشور و ملتش پله‌ای برای خودش درست کند بداند که عاقبتش چیزی بیشتر از منافقین به خلق نخواهد بود. اصغر فرهادی یادش رفت همین جایزه اسکار مارلون براندو در اعتراض به رفتار دولت امریکا با سرخ‌پوست‌ها نگرفت. آقای فرهادی موقع اسکار گرفتن به چی فکر می‌کردید؟ اصلن فکر می‌کردید؟ به یاد دانشمندان اتمی شهید ایران بودید؟
من منکر سیاهی‌ها نیستم، همین سیاهی مگر طلا و مس سیاهی‌ها را نشان نداد؟ پس چرا این فیلم حتا به یک جشنواره درجه سوم خارجی هم دعوت نشد؟ جایزه که توی سرشان بخورد. آیا به این خاطر نبود که چون نشان می‌داد آخوندها هم با فقر دست و پنجه نرم می‌کنند بایکوت شد؟
مگر برادر ابراهیم سیاهی‌ها را نشان نمی‌دهد؟ پس چرا ابراهیم در آتش ما از پله هیچ فستیوال خارجی بالا نرفته؟ با هیچ لکاته‌ بین المللی دست نداده؟ در مقابل هیچ خارجی تعظیم نکرده؟ شما می‌دانید ابراهیم حاتمی‌کیا چند بار فیلم‌هایش توقیف شده؟ حتمن خبر دارید به رنگ ارغوان چند سال توقیف بود؟ آژانس شیشه‌ای فاش‌گو با چه مکافاتی نمایش داده شد؟ گزارش یک جشن دیدید؟ ارتفاع پست چطور؟ موج مرده را چی؟
پیر ما گفت: اگر روزی امریکا از شما تعریف کرد باید عزا گرفت، ابراهیم حاتمی‌کیا و هر کسی که مثل او کمی‌ها و کاستی‌ها و درد این ملت نشان می‌دهد ولی در عین حال دشمن شاد کن نیست مصداق این جمله‌ جاودانه است. ابراهیم حاتمی‌کیا شرف سینمای ما است، به صورتش سیلی می‌زنند ولی می‌داند نباید دل دشمن شاد کند، همان‌طور که حاج کاظم می‌دانست توی فرودگاه لندن باید چی بگوید.