اخیراً سخنانی از آیت‌الله علی‌اکبر هاشمی رفسنجانی رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام منتشر شده که حاوی نکات جالبی است.

هاشمی رفسنجانی در دیداری که با مسئولان فصلنامه مطالعات بین‌المللی داشته‌، گفته که "اصلاً هیچ موردی تا به حال مخصوصاً آن دوره‌ای که رئیس جمهور بودم، موافق با زندانی سیاسی کردن هیچ کس نبودم. ما زندان را می‌شناختیم که چیست. بستن روزنامه برای من اصلاً یک تابو بود. مگر اینکه از دست من خارج بود".

این ادعاهای هاشمی‌رفسنجانی با آنچه از عملکرد ‌8 ساله ریاست جمهوری وی در دولت موسوم به سازندگی در اذهان عمومی ثبت و ضبط شده است، تناقض دارد.

در ذیل به سه نمونه از اتفاقاتی که در دولت هاشمی رفسنجانی افتاده و با این ادعاهای وی تناقض دارد، اشاره می‌شود:

برخی از عناصر گروهک موسوم به ملی مذهبی در سال 69 نامه‌ای به رئیس دولت پنجم نوشتند و به اکبر هاشمی‌رفسنجانی اعتراض کردند.

بعد از این نامه برخی از نویسندگان آن ازجمله عزت‌الله سحابی بازداشت و روانه زندان شد.

سحابی درباره علت بازداشت خود توسط هاشمی رفسنجانی می‌گوید: ‌"‌بعد از دستگیری‌ها، در کمیسیون برنامه و بودجه مجلس، چند تن از نمایندگانی که مرا می‌شناختند، به آقای هاشمی اعتراض کردند که چرا عزت‌الله سحابی را گرفتید؟ آقای هاشمی پاسخ داده بود: رویش زیاد شده بود،‌می خواستیم رویش را کم کنیم."

همچنین در برخی از سایت‌های اینترنتی آمده که عباس عبدی از اعضای مرکزیت حزب منحله مشارکت در سال 1373 زمانی که سردبیر روزنامه سلام بوده، در پی انتقاد از اکبر هاشمی‌رفسنجانی ‌11 ماه را در زندان سپری کرد.

هاشمی رفسنجانی این ادعاها را یکبار دیگر در سال 83 در گفت‌وگو با یکی از خبرگزاری‌های کشور مطرح کرده بود.

وی در این گفت‌وگو هم گفته بود که "‌چندین مجله در زمان دولت من شکل گرفتند و این ناشی از فضای آزادی بود که دولت ایجاد کرده بود و هیچ وقت از طرف من به آنها تعرض نمی‌شد‌".

بعد از انتشار این مصاحبه و بیان این ادعاها از سوی هاشمی رفسنجانی، شورای سردبیری روزنامه «جهان اسلام» در توضیحاتی که به خبرگزاری مورد اشاره ارسال کرده بود، این ادعاهای رئیس دولت پنجم و ششم را رد کرد.

اعضای شورای سردبیری روزنامه جهان اسلام در این رنجنامه از فضای سنگینی که مسئولان دولتی(دولت موسوم به سازندگی) بر رسانه‌های منتقد حاکم کرده بودند، سخن گفتند و اعلام کردند که این روزنامه به دستور " اعضا و ریاست ‌‌دولت سازندگی" توقیف شده بود.

در رنجنامه شورای سردبیری این روزنامه آمده بود که "روزنامه جهان اسلام در حالی که در استقلال مالی کامل با تلاش مدیر مسئول محترم و سایر همکاران به لحاظ محتوا، شمارگان چاپ، توزیع، جذب آگهی و … به وضعیت مطلوبی رسیده بود، در غروب یکی از روزهای دهه فجر سال ‌73 با نامه مدیرکل مطبوعات داخلی وزارت ارشاد از انتشار بازماند. "

در بخش دیگری از این رنجنامه نیز تصریح شده بود: " از طریق برخی اعضای دولت اطلاع حاصل شد که موضوع عملکرد روزنامه جهان اسلام در جلسه دولت سازندگی مطرح شده و برخی وزرای غیر مرتبط درباره آن سخن گفته و ضرورت توقیف آن را در حضور رئیس دولت مورد تاکید قرار داده‌اند. هنوز نمی‌دانیم که اعضا و ریاست محترم دولت سازندگی چگونه به خود اجازه دادند در مقام مدعی‌العموم بنشینند. تاسف زمانی مضاعف می‌گردید که بسیاری از رسانه‌ها بر اثر فضای سنگینی که حاکم بود، حاضر نمی‌شدند مراتب اعتراض و انتقاد دست‌اندرکاران روزنامه جهان اسلام را حتی به شکل خبری منعکس سازند".

شورای سردبیری روزنامه جهان اسلام در این نامه خود با اشاره به شکایت این روزنامه به دستگاه قضایی یادآور شده بود که دستگاه قضایی با اعلام اینکه ‌هیات نظارت بر مطبوعات وزارت ارشاد اساساً حق چنین کاری نداشته، حکم به رفع توقیف روزنامه جهان اسلام داد؛ حکمی که به گفته گردانندگان این روزنامه، مسئولان وقت وزارت ارشاد تا آخرین لحظه حضور خود، در مقابل صدور و اجرای آن مقاومت کردند."