به گزارش تراز به نقل از یکی از اموری که در روز قیامت برای بسیاری از مردم اتفاق می افتد حسرت خوردن است؛ یکی حسرت ساعات عمرش را می خورد، یکی حسرت ایمان نیاوردن به وعده های الهی، یکی حسرت عباداتی که می توانست انجام بدهد و نداده و... اما بزرگترین این حسرت ها چیست؟
حضرت امیرمومنان علی(ع) در نهج‌البلاغه بزرگترین حسرت انسان در روز قیامت را بیان فرموده‌‌اند.
قال امیر المؤمنین علیٌّ علیه‏السلام :
«إنَّ أعْظَمَ الحَسَراتِ یَومَ القِیامَةِ ، حَسْرَةُ رجُلٍ کَسَبَ مالاً فی غَیرِ طاعَةِ اللّه ، فوَرِثَةُ رجُلٌ فأنْفَقَهُ فی طاعةِ اللّه سُبحانَهُ ، فدَخَلَ بهِ الجَنّةَ ، ودَخَلَ الأوَّلُ بهِ النّارَ .»
امام على علیه‏السلام:
«بزرگترین حسرت در روز قیامت ، حسرت مردى است که مالى را در غیر رضای خداوند گرد آورده و آن را براى کسى بر جاى گذاشته که وارث  آن را در راه طاعت خداى سبحان خرج کرده باشد و به این  سبب به بهشت برود اما نفر اول به دوزخ می‌رود.» (نهج البلاغة؛ الحکمة 429)
 

سه نکته:
* خدا به انسان آموزش داده که: «وَأَحْسِن کَمَا أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَیْکَ» تو به دیگران احسان و نیکی کن، همانطور که خدا در حق تو احسان نمود. اول بدبختی انسان آن روزی است که یادش برود این مال و ثروت را از کجا بدست آورده است. اگر فهمیدیم که این مال، نعمت خداست آن وقت نتیجه این می شود که ما ابزار کار هستیم و فاعل و مالک حقیقی و واهب و معطی واقعی خداست.
با این طرز تفکر کسی مال اندوزی نمی کند و اموال را در راه خیر و راه هایی که رضایت خدا در آن است خرج می کند.

** در قرآن آمده است: «وَلَا تَنسَ نَصِیبَکَ مِنَ الدُّنْیَا»، نصیبت را از دنیا فراموش نکن. برخی این را معنی می کنند که نباید به کلی از دنیا دوری کرد و باید از مواهب آن بهره برد. اما یک تفسیر زیبای دیگری نیز از آیه این است که تو همان قدر از دنیا بهره می بری که ره توشه و زاد راهت باشد. وگرنه آن مقداری که می خوری یا برای دیگران مانده بهره نیست! آنها از بین می رود و این توشه راهت می ماند. توشه راه هم همان اعمالی است که موفق شده ایم با این مال انجام بدهیم. خیرات، صدقات، دستگیری از نیازمندان و...

*** در قرآن کریم می فرماید: مال و فرزند، زینت زندگی دنیا هستند. خداوند هیچ کس را با مال از راه اکرام گرامی نداشته است.پس اگر اموالی داریم خیال نکنیم مورد توجه ویژه خدا هستیم. آیت الله جوادی آملی می گوید:
«بسیاری از ما اسلامی حرف می زنیم و قارونی فکر می کنیم، حرف قارون که گفت «إِنَّمَا أُوتِیتُهُ عَلَی عِلْمٍ عِندِی»؛ من خود علم اقتصاد بلد بودم و زحمت کشیدم، مشکل رسمی صاحبان ثروت امروز است، اینها خودشان را مالک می دانند، اگر بگویید باید وجوهات بدهید می گوید مال خودم است، بگویید این قدر تفاخر نکنید می گوید مال خودم است، گوش نمی دهد!» چرا؟ چون راه را اشتباه رفته و خودش را کسی را می داند. این اول بیچارگی انسان است.

خوشا به حال آنکه از مال برای کسب توشه آخرت استفاده می کند و مال در آن دنیا یاورش می شود نه سربارش!