جهان فندک نحس تو را خوب می شناسد
و جیب لعنتی ات را
که آتش چپانده ای در آن.
 تا به جای تو فکر کند

و تصمیم  بگیرد  کلمات ِ بهار را بسوزاند.
لبه ی کلاهت را ببر بالاتر دلقک!
تا همه ببینند
 تو تکراری ترین حشره ای هستی

که جهان می شناسد!
 رو به دوربین  می گیری ورقه ای را
و نمرود ناامید به هیزم های تو می نگرد
ورقه ای را بلند می کنی
و کلمات ِ مریم از مردم  ِ شهرت رو می گیرند
ایستگاه هواشناسی بی بی سی
از پیش بینی نوح عاجز است
خیلی زود
سنگینی آن برگه ی چند گرمی
له ات خواهد کرد
و فندک نحست  هر چقدر هم ارزان خریده باشی اش
گران تمام می شود برایت!
کلمات ِ بهار نمی سوزند
کلمات ِ بهار بر چهره ی سیاهان می وزند
و بر دست های زنان و کودکان
و بدون آنکه شرافت خود را به شرکت های کشورت بفروشند
در قاره ها و جزیره ها و شهرها
از میان دره ها و فلات ها
عطر خود را منتشر می کنند
کلمات بهار این گونه اند حشره ی بی ارزش!
شبکه های خبری کشورت
چنان احمقی از تو ساخته اند
که اصرار داری
ابراهیم را باز به آتش بیفکنی